ارائه چارچوب مفهومي اثرات تراكم جمعيتي در تأمين امنيت و مقابله با بحران آب شهر تهران

بحران آب در برابر امنيت آب معنا پيدا مي‌كند و امنيت آب به‌معناي پايداري كمي و كيفي خدمات اكوسيستم‌هاي آبي در مواجهه با تغييرات غيرقطعي جهان تعريف مي‌شود. مفهوم تاب آوري به‌عنوان امري ضروري در مديريت منابع آب بايستي در نظر گرفته شود چراكه تا قبل از اين مفهوم امنيت آبي صرفاً به‌دنبال تامين نياز آبي با تغيير محيط‌زيست بوده و اين امر به معني ناديده گرفته شدن رابطه‌اي دوسويه بين پويايي انسان و طبيعت و تهديدي براي بهبود شرايط ناامني آبي در جهان است. افزايش روز افزون جمعيت شهر تهران، بهره برداري بيش از حد از منابع آب هاي زير زميني، كاهش بارندگي و همچنين عدم مديريت صحيح منابع آبي را دروضعيت كمبود منابع آبي قرارداده، از اين رو ضروري است به منظور تاب آوري جمعيت تهران در برابر بحران آب، روابط بين متغيرهاي تاب آوري شهري، آسيب پذيري آب و تراكم جمعيتي تبيين شود. در اين پژوهش، شاخص هاي اثرگذار در تراكم جمعيتي و آسيب پذيري حوزه آب و تاب آوري شهري شناسايي، سپس براي تبيين مدل مفهومي با بهره گيري از طبقه بندي شاخص هاي مستخرج از مباني نظري و طرح پرسش نامه در قالب سه بعد از عوامل مؤثر: تاب آوري شهري (متغير وابسته)، آسيب پذيري آب شهري (متغير مستقل) و تراكم جمعيتي (متغير ميانجي) و با بررسي پايايي و روايي واگرايي و همگرايي پرسشنامه هاي مؤلفه هاي اصلي پژوهش، توسط متخصصان حوزه شهرسازي و آب شهري تهران؛ ضرايب مسير، روابط بين متغيرها و تأثيرات متقابل آن ها با استفاده از معادلات ساختاري تبيين شد.