بررسي مدت زمان استفاده از اسفنج‌هاي پروژسترون‌دار همراه با تزريق هورمون‌هاي استراديول و eCG بر عملكرد توليدمثلي در گوسفند

هدف از انجام اين پژوهش، بررسي عملكرد توليدمثلي ميش‌هاي بومي شهرستان خانميرزا در دو فصل توليدمثلي و غير توليدمثلي، با برنامه‏هاي كوتاه‎مدت و بلندمدت همزمان‎سازي فحلي به همراه تزريق استراديول و eCG بود. آزمايش در دو دوره و با دو گروه مجزاي 400 رأسي از ميش‏ها (دو تا پنج سال و ميانگين وزني 2.5±45 كيلوگرم) در قالب چهار گروه آزمايشي 100 رأسي انجام شد. در گروه اول يا شاهد هيچ‌گونه برنامه همزمان‏سازي انجام نشد. گروه‏هاي آزمايشي دوم و سوم، تيمارهاي كوتاه‏مدت استفاده از اسفنج پروژستروني به‌مدت 12 روز بودند. در تيمارهاي دوم و سوم در روز اسفنج‏برداري به‌ترتيب يك ميلي‏گرم استراديول بنزوات و 400 واحد بين‌المللي eCG به‌طور عضلاني تزريق شد. در تيمار چهارم يا تيمار بلندمدت-eCG، ميش‎ها به‌مدت 14 روز تيمار پروژستروني را دريافت كرده و در روز اسفنج‏برداري 400 واحد بين‌المللي eCG به‌طور عضلاني به آن‌ها تزريق شد. نتايج نشان داد كه كاهش طول مدت تيمار با اسفنج پروژستروني، در هر دو دوره آزمايش، منجر به كاهش معني‏دار نرخ پاسخ فحلي گرديد، ولي بر ساير فراسنجه‏هاي توليدمثلي تأثير معني‏داري نداشت. صرف نظر از فصل، تزريق استراديول به‌جاي eCG در روز اسفنج‏برداري، ضمن افزايش نرخ پاسخ فحلي ميش‏ها، منجر به افزايش شديد نرخ بازگشت به فحلي و كاهش معني‏دار درصد ميش‎هاي آبستن، ميش‎هاي زايمان كرده و نرخ بره‎زايي ميش‎ها گرديد. بنابراين، در طول هر دو فصل توليدمثلي و غير توليدمثلي، تيمار كوتاه‏مدت پروژستروني (12 روز) و همچنين تزريق استراديول بنزوات به‌جاي eCG براي همزمان‏سازي فحلي ميش‎ها قابل توصيه نمي‏باشد.