ارزيابي سطح تاب آوري اجتماعي كشاورزان در برابر بحران هاي آب محور (مطالعه موردي: شهرستان هرسين)

در بين حوادث طبيعي، حوادث آب‌محور بحران‌هاي جدي را پيش روي كشور قرار داده است. علي‌رغم وجود تلاش‌هايي در جهت رفع بحران آب و بهبود شرايط موجود كماكان مي‌توان شاهد سير فزاينده مشكلات آب به‌ويژه در بخش كشاورزي كشور بود. گام ضروري براي رويارويي با حوادث آب‌محور و تعديل تبعات آن، شناخت و درك عميق از ابعاد تاب‌‌آوري براي ارتقاي آستانه تحمل كشاورزان است. مطالعه حاضر به ارزيابي ميزان تاب‌‌آوري كشاورزان در برابر بحران‌هاي آب‌محور در شهرستان هرسين پرداخته است. پژوهش حاضر در سال 1399 انجام شده و از نوع توصيفي و پيمايشي است. جامعه‌ي آماري تحقيق، سرپرستان خانوارهاي روستايي چهار دهستان شهرستان هرسين انتخاب شدند كه حدود 6000 نفر مي‌باشند. حجم نمونه با استفاده از جدول مورگان 361 كشاورز تعيين گرديد. ابزار سنجش، پرسشنامه بوده كه روايي آن با نظر اساتيد و متخصصان موضوعي و پايايي آن با ضريب آلفاي كرونباخ بالاتر از 0.8 براي تمامي بخش‌هاي آن مورد تأييد قرار گرفت. نرم‌افزار تحليل داده‌ها نيز، SPSS بوده و جهت تحليل مقايسات زوجي از نرم‌افزار Expert Choice بهره گرفته شده است. نتايج مقايسات زوجي نشان داد كه تاب‌‌آوري نهادي و زيرساختي در برابر خشكسالي داراي بالاترين درجه اهميت در مفهوم تاب‌‌آوري است. مطابق با نتايج مطالعه، ميزان تاب‌‌آوري در كليه دهستان‌هاي موردمطالعه نسبتاً پايين برآورد گرديده است و تفاوت سطح تاب‌‌آوري در بين دهستان‌هاي موردمطالعه معنادار است. همچنين، كشاورزان با كشت آبي نسبت به كشاورزان با كشت ديم داراي سطح تاب‌‌آوري بالاتري مي‌باشند.