سرمايه فرهنگي و مشاركت اعضاي سازمان‌هاي مردم‌نهاد محيط‌زيستي

مسائل محيط‌زيستي ناشي از رفتارهاي انتفاعي انسان‌ها با طبيعت از‌يك‌سو، و لزوم انجام برنامه‌هاي سازگاري با تغييرات آب ‌و‌هوايي از‌سوي‌ديگر، و نيز ناتواني دستگاه‌هاي اجرايي در اجراي كامل برنامه‌ها، سبب اهميت يافتن مشاركت گستردۀ همۀ گروه‌ها، ازجمله سمن‌هاي محيط‌زيستي، مي‌شود. مشاركت از عوامل گوناگوني تأثير مي‌پذيرد كه يكي از اين عوامل برخورداري از سرمايۀ فرهنگي است. هدف مقالۀ حاضر، تحليل جامعه‌شناختي تأثير سرمايۀ فرهنگي اعضاي سمن‌ها بر مشاركت محيط‌زيستي است. روش انجام پژوهش، پيمايش بوده و براي گرد‌آوري داده‌ها از روش پرسش‌نامه استفاده شده است. جامعۀ آماري پژوهش را همۀ اعضاي سمن‌هاي محيط‌زيستي شهر تهران تشكيل داده‌اند. حجم نمونۀ 376 نفر با استفاده از روش نمونه‌گيري تصادفي نسبي انتخاب شد و براي تجزيه‌و‌تحليل داده‌ها نيز از نرم‌افزار SPSS استفاده شده است. نتايج پژوهش حاضر نشان داد كه سرمايۀ فرهنگي و مشاركت بيشتر پاسخ‌گويان در «حد متوسط و بيشتر» است و با افزايش سرمايۀ فرهنگي و هريك از ابعاد آن به‌‌گونه‌اي جداگانه، مشاركت افزايش يافته و اعضاي برخوردار از سرمايۀ فرهنگي توانستند با به‌كارگيري سازوكارهاي خلاقانه ‌در موارد زير نقش داشته باشند: ايجاد انگيزه براي مشاركت مردم و سرمايه‌گذاران، اجراي برنامه‌هاي نمادين با هدف ترويج، انتقال دانش و آموزش محيط‌زيستي، تسهيل‌گري، مطالبه‌گري، توان‌افزايي، افزايش تعامل با جامعه، تأثيرگذاري بر دولت و جوامع محلي، و.... به‌اين‌ترتيب، مي‌توان نتيجه گرفت كه سمن‌هاي محيط‌زيستي مي‌توانند در ايجاد زمينه‌هاي پايداري در بين مردم نقش داشته و مروجان خوبي براي برساخت مسائل محيط‌زيستي در سطح جامعه باشند.