نقش واسطه اي دلبستگي شغلي در رابطه بين خودكارآمدي و اثربخشي معلمان تربيت بدني

مقدمه و هدف: معلمان، عواملي تآثير گذار در فرآيند آموزش نقش مهمي در دست يابي به اهدف نظام آموزشي دارند. هدف از اجراي اين پژوهش، بررسي نقش واسطه اي دلبستگي شغلي بر رابطه بين خودكارآمدي و اثربخشي معلمان تربيت بدني شهرستان ممسني بود. روش شناسي پژوهش: روش پژوهش توصيفي همبستگي با تاكيد بر معادلات ساختاري بود. جامعه آماري پژوهش كليه معلمان تربيت بدني شهرستان ممسني شامل 53 نفر بودند و با استفاده از حجم نمونه كرجسي – مورگان تعداد 48 نفر با روش نمونه گيري تصادفي ساده به عنوان نمونه انتخاب و مطالعه قرار گرفتند. براي گردآوري اطلاعات تحقيق از سه پرسشنامه دلبستگي شغلي شافلي(۲۰۱۵)، اثربخشي معلمان توسلي نوقابي (1390) و خودكارآمدي معلم چانن – موران و هوي (2001) استفاده شد. روايي ابزارها به صورت صوري و با استفاده از نظر صاحبنظران مورد تاييد قرار گرفت و پايايي ابزارها نيز با استفاده از محاسبه ضريب آلفاي كرونباخ براي سه پرسشنامه به ترتيب 0.829 ، 0.903 و 0.824 تعيين شد. براي تجزيه و تحليل داده ها علاوه بر استفاده از شاخص هاي امار توصيفي مانند ميانگين و انحراف استادندارد از آزمون هاي تحليل همبستگي پيرسون و تحليل مسير براي بررسي فرضيات پژوهش استفاده شد. يافته‌ ها: نتايج آزمون تحليل همبستگي پيرسون نشان داده است كه بين متغيرهاي خودكارآمدي معلم، دلبستگي شغلي و اثربخشي معلمان رابطه معناداري وجود داشت. در نهايت؛ نتايج آزمون تحليل مسير نشان داد كه دلبستگي شغلي بر رابطه بين خودكارآمدي و اثربخشي معلمان تربيت بدني شهرستان ممسني  نقش واسطه اي دارد. بحث و نتيجه ‌گيري: با توجه به نقش واسطه اي دلبستغگي شغلي معلمان تربيت بدني، مي توان از آن براي تقويت خودكارآمدي آنان و درنتيجه افزايش اثربخشي معلمان استفاده كرد.