اثر بخشي طرحواره درماني بر ارزشيابي تناسب اندام و نگراني از عدم پذيرش درخواست در زنان متقاضي جراحي زيبايي

هدف از انجام پژوهش تعيين اثربخشي طرحواره درماني بر ارزشيابي تناسب اندام و نگراني از عدم پذيرش درخواست زنان متقاضي جراحي زيبايي بود. پژوهش حاضر نيمه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه كنترل و دوره پيگيري 2 ماهه بود. جامعه آماري اين پژوهش كليه زنان مراجعه‌كننده به كلينيك‌هاي زيبايي جهت عمل جراحي زيبايي در شهر تهران در سال 1400 بودند كه با روش نمونه‌گيري هدفمند، تعداد 30 نفر انتخاب و به صورت تصادفي به يك گروه مداخله  و گروه گواه تقسيم شدند. داده‌ها با استفاده از مقياس تصوير بدني  كش (MBRSQ، 1990) و حساسيت به طرد (RSQ، ۱۹۹۶) جمع آوري شد. مداخله طرحواره درماني طي 8 جلسه 90 دقيقه‌اي هفته‌اي يكبار انجام شد. داده‌هاي پژوهش به روش تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر مورد  تحليل قرار گرفت. نتايج نشان داد طرح‌واره درماني بر كاهش ارزشيابي تناسب اندام، نگراني از عدم پذيرش درخواست و انتظار پاسخ در زنان متقاضي جراحي زيبايي موثر است (0.05 p). همچنين نتايج نشان داد كه اين اثربخشي در دوره پيگيري نيز ماندگار است (0.05 p). نتيجه‌گيري مي‌شود طرحواره درماني يك درمان موثر در كاهش ارزشيابي تناسب اندام، نگراني از عدم پذيرش درخواست و انتظار پاسخ در زنان متقاضي جراحي زيبايي است.