پيش‌بيني شكوفايي در دانشجويان بر اساس هوش اخلاقي، خردمندي، تفكر نقاد با توجه به نقش ميانجي اميد

هدف اين پژوهش پيش‌بيني شكوفايي دانشجويان بر اساس هوش اخلاقي، خردمندي و تفكر نقاد، با توجه به نقش ميانجي اميد بود. روش پژوهش توصيفي- همبستگي از نوع مدل‌يابي معادلات ساختاري بود. جامعه آماري شامل تمامي دانشجويان دانشكده پرستاري و مامايي دانشگاه علوم پزشكي ايران در سال تحصيلي 1400-1399 به تعداد 740 نفر بود كه از بين آن‌ها تعداد 384 نفر نمونه به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شد. براي جمع‌آوري داده‌ها از پرسشنامه‌هاي شكوفايي (FQ) سليماني (1394)، هوش اخلاقي (MIQ) لينك و كيل (2007)، خردمندي (WQ) وبستر (2003)، تفكر نقاد (CTQ) فاسيون (1990) و اميد (HQ) اسنايدر و همكاران (2000) استفاده شد. به منظور تحليل داده‌ها از تحليل معادلات ساختاري استفاده شد. نتايج پژوهش نشان داد اثرات مستقيم هوش اخلاقي، خردمندي و تفكر نقاد بر شكوفايي معنادار بود (0.001 p). از سوي ديگر هوش اخلاقي، خردمندي و تفكر نقاد به‌طور غيرمستقيم به‌واسطه اميد با شكوفايي رابطه داشتند (0.001 p). شاخص‌هاي نكويي برازش نيز حاكي از برازش مناسب مدل بود. بر اساس يافته‌هاي اين پژوهش نتيجه‌گيري مي‌شود هوش اخلاقي، خردمندي و تفكر نقاد با ميانجي اميد مي‌تواند مدل شكوفايي را تبيين كند.