اثربخشي روان‌درماني مثبت‌نگر بر بهزيستي روان‌شناختي، تاب‌آوري و معناي زندگي مادران كودك كم‌توان ذهني

هدف از پژوهش حاضر تعيين اثربخشي روان‌درماني مثبت‌نگر بر بهزيستي روان‌شناختي، تاب‌آوري و معناي زندگي مادران كودك كم‌توان ذهني بود. روش پژوهش حاضر نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون - پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماري در اين پژوهش كليه مادران داراي فرزند كم‌توان ذهني در مركز توان‌بخشي ساعي نور شهرستان ساوه در سال 1401 بودند كه از بين آنان تعداد 24 نفر، 12 نفر در گروه گواه و 12 در گروه آزمايش از طريق روش ‌نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفي در دو گروه جايگذاري شدند. جهت جمع‌آوري داده‌ها از پرسشنامه‌هاي ويژگي‏هاي جمعيت‌شناختي، بهزيستي روان‌شناختي ريف (PWB، 1989)، پرسشنامه تاب‌‌آوري كانر و ديويدسون (CD_RSC، 2003)، پرسشنامه معناي زندگي استگر و همكاران MLQ)، 2006) استفاده شد. جهت تجزيه‌وتحليل داده‌ها از آزمون كوواريانس چندمتغيره (مانكوا) استفاده شد. يافته‌هاي پژوهش نشان داد كه با كنترل اثر پيش‌آزمون بين ميانگين پس‌آزمون بهزيستي روان‌شناختي، تاب‌آوري و معناي زندگي در دو گروه. آزمايش و كنترل تفاوت معناداري در سطح 0.05 وجود داشت در نتيجه، روان‌درماني مثبت‌نگر مي‌تواند به‌عنوان يك مداخله مؤثر مادران كودك كم‌توان ذهني مورد توجه قرار داده شود.