رابطه آسيب‌هاي دوران كودكي و ويژگي‌هاي خودتخريب‌گري: نقش ميانجي مكانيسم‌هاي دفاعي رشد نايافته

هدف پژوهش حاضر بررسي نقش ميانجي مكانيسم‌هاي دفاعي رشدنايافته در رابطه آسيب‌هاي دوران كودكي و ويژگي‌هاي خودتخريب‌گري بود. روش پژوهش حاضر از نوع توصيفي – همبستگي بود و جامعه آماري شامل  افراد 18 الي ۳۵ساله شهر تهران در سال 1401 بود  كه از بين آنها 253 نفر به شيوه در دسترس به‌عنوان نمونه انتخاب شدند. براي گردآوري داده‌ها از پرسش‌نامه‌هاي آسيب به خود  (SHI) سانسون، ويدرمن و سانسون (1998)، پرسش‌نامه خودگزارشي كودك‌آزاري (CASRS) محمدخاني و همكاران (2003) و پرسش‌نامه سبك‌هاي دفاعي (DSQ-40) آندرز و همكارانش (1993) استفاده شد. داده‌ها به روش تحليل معادلات ساختاري تحليل شد. يافته‌ها نشان داد كه بين آسيب‌هاي دوران كودكي با ويژگي‌هاي خودتخريب‌گري رابطه مستقيم و معناداري وجود دارد (0.01 p). همچنين بين آسيب‌هاي دوران كودكي و مكانيسم‌هاي دفاعي رشدنايافته و بين مكانيسم‌هاي دفاعي رشدنايافته و ويژگي‌هاي خودتخريب‌گري نيز رابطه مستقيم و معنادار بود. (0.01 p). افزون بر اين بر اساس آزمون مدل، مكانيسم‌هاي دفاعي رشدنايافته در رابطه بين آسيب‌هاي دوران كودكي و ويژگي‌هاي خودتخريب‌گري نقش ميانجي را ايفا مي‌كند (0.01 p). همچنين مدل پژوهش از برازش مطلوبي برخوردار بود. بر اساس يافته‌هاي فوق مي توان نتيجه گرفت كه مكانيسم‌هاي دفاعي رشدنايافته  نقش ميانجي را در رابطه آسيب‌هاي دوران كودكي و ويژگي‌هاي خودتخريب‌گري ايفا مي‌كند.