پيش ‌بيني رفتارهاي پرخطر بر اساس روابط والد- فرزند با ميانجي‌گري ذهن آگاهي در نوجوانان پسر

اين پژوهش با هدف بررسي نقش ميانجي ذهن آگاهي در رابطه بين كيفيت روابط والد-فرزند و رفتارهاي پرخطر در نوجوانان پسر انجام شد. روش پژوهش توصيفي- همبستگي از نوع مدل يابي معادلات ساختاري بود. جامعه آماري پژوهش كليه نوجوانان پسر دوره اول و دوم متوسطه مدارس دولتي رشت در سال تحصيلي 1401-1402 بودند كه تعداد 215 نفر، به شيوه نمونه‌گيري غير تصادفي در دسترس انتخاب شدند. ابزارهاي پژوهش مقياس خطرپذيري نوجوانان ايران (IARS) علي زاده محمدي و احمدآبادي (1387)، مقياس ارزيابي رابطه والد– فرزند (PCRS) مارك و همكاران (1983)، و فرم كوتاه پرسشنامه ذهن آگاهي فرايبورگ (FMI-SF) والش و همكاران (2006) بودند. براي تجزيه و تحليل داده‌ها از روش تحليل معادلات ساختاري استفاده شد. نتايج نشان داد كه اثر مستقيم كيفيت ارتباط با پدر و مادر بر رفتارهاي پرخطر و ذهن آگاهي معنادار بود؛ نتايج ديگري نشان داد كه اثر مستقيم ذهن آگاهي بر رفتارهاي پرخطر معنادار بود (0.05 P). همچنين مشخص شد نقش ميانجي ذهن آگاهي بين كيفيت روابط پدر و مادر بر رفتارهاي پرخطر معنادار بود (0.05 P)؛ در واقع متغير ذهن آگاهي بين كيفيت روابط والد-فرزند و رفتارهاي پرخطر نقش ميانجي جزئي دارد.  مدل پيشنهادي پژوهش از برازش قابل قبولي برخوردار بود. بر اين اساس مي‌توان نتيجه گرفت كه كيفيت تعامل والد- فرزند مي‌تواند منجر به افزايش ذهن‌اگاهي در نوجوانان شده و در نتيجه به عنوان يك عامل محافظتي در برابر رفتارهاي پرخطر در نظر گرفته شود.