تاثير آموزش مهارت‌هاي زندگي بر تاب‌آوري و مهارت‌هاي ارتباطي نوجوانان پسر در دوران كرونا

پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي آموزش مهارت هاي زندگي بر مهارت هاي ارتباطي و تاب آوري نوجوانان پسر در دوران كرونا انجام شد. روش پژوهش حاضر، نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري اين پژوهش شامل دانش‌آموزان پسر دوره‌ي دوم متوسطه در حال تحصيل شهر تهران در سال تحصيلي 1400-1399 بودند كه از ميان آنها 30 نفر از دانش‌آموزان به روش نمونه‌گيري دردسترس به عنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه 15 نفره (15 نفر گروه آزمايش و 15 نفر گروه گواه) جايگزين شدند. براي جمع‌آوري داده‌ها از پرسشنامه مهارت‌هاي ارتباطي كوئين دام (CSTR 2004) و پرسشنامه‌ي تاب‌آوري كانر و ديويدسون (CD-RISC 2003) استفاده شد. جلسات آموزش مهارت‌هاي زندگي در 12 جلسه، هر هفته دو جلسه و هر جلسه 90 دقيقه به صورت گروهي تنظيم شد. داده‌ها از طريق تحليل كوواريانس چندمتغيري مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. نتايج تحليل داده‌ها نشان داد كه با كنترل اثر پيش‌آزمون بين ميانگين نمرات مهارت‌هاي ارتباطي و تاب‌آوري در پس‌آزمون دو گروه آزمايش و كنترل در سطح 0.05 تفاوت معناداري وجود دارد و نوجوانان گروه آزمايش نسبت به نوجوانان گروه گواه، مهارت هاي ارتباطي و تاب آوري بالاتري نشان دادند.