نقش ميانجي شفقت به خود در رابطه ذهني‌سازي و خوردن هيجاني در زنان دچار اضافه وزن

هدف پژوهش حاضر بررسي نقش ميانجي شفقت به خود در رابطه ذهني‌سازي و خوردن هيجاني بود. روش پژوهش توصيفي ‌همبستگي به روش مدل‌يابي معادلات ساختاري بود. جامعه آماري را  زنان با دامنه سني 20‌50 سال دانشگاه‌هاي سطح شهر تهران دچار اضافه وزن در سال تحصيلي 1400-‌1401 تشكيل مي‌داند. تعداد 496 نفر به روش نمونه‌گيري در دسترس به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار پژوهش عبارت از مقياس غذا خوردن هيجاني (EES) آرنا و همكاران (1995)، فرم كوتاه مقياس شفقت به خود (SCS‌SF) ريس و همكاران  (2011) و پرسشنامه ذهني‌سازي (MQ) فوناگي و همكاران (1998) بود. از تحليل معادلات ساختاري براي تحليل داده‌ها استفاده شد. نتايج بيانگر برازش مطلوب مدل پژوهش بود. نتايج نشان داد كه مولفه‌هاي ذهن‌آگاهي (اطمينان و عدم اطمينان) اثر مستقيم معناداري بر پرخوري هيجاني زنان ندارند (0.05 P)، اما به واسطه شفقت به خود بر خوردن هيجاني اثر غيرمستقيم معناداري دارند (0.05 P). اين نتايج نشان مي‌دهد كه شفقت به خود با توجه به نقش ذهني‌سازي مي‌تواند تبيين كننده خوردن هيجاني در زنان دچار اضافه وزن باشد.