مقايسه تأثير هشت هفته برنامه تمريني پلايومتريك در سطوح مختلف بر تعادل، توان و عملكرد حركتي اندام تحتاني دختران غير ورزشكار مبتلا به پيچ خوردگي مچ پا: يك مطالعه راهنما

زمينه و هدف: مفصل مچ پا جزئي بسيار مهم از هر حركت در زنجيره حركتي بسته است و همين امر مچ پا را در رده اول پر آسيب ترين نواحي بدن قرار داده است. در ميان آسيب هاي مچ پا، پيچ خوردگي مچ شايع ترين آسيب مچ پا مي باشد. هدف از اين تحقيق مقايسه تأثير هشت هفته برنامه تمريني پلايومتريك در سطوح مختلف بر تعادل، توان و عملكرد حركتي اندام تحتاني دختران غير ورزشكار مبتلا به پيچ خوردگي مچ پا بود. روش و مواد: روش پژوهش از نوع نيمه تجربي با طرح پيش آزمون، پس آزمون و پيگيري با گروه گواه بود. جامعۀ آماري اين پژوهش را كليه دختران غير ورزشكار مبتلا به پيچ خوردگي مچ پا در ردۀ سني 18 الي 30 سال تشكيل دادند كه از ميان آن ها، 30 شركت كننده با روش نمونه گيري هدفمند انتخاب شدند. پس از پر كردن پرسشنامه ارزيابي ناپايداري عملكردي مچ پا Cumberland و تشخيص و تاييد پزشك متخصص، فرم رضايت نامه تكميل سپس به سه گروه (گواه، تجربي پرش و تجربي پرش عمقي) تقسيم شدند. قبل و بعد از هشت هفته اجراي تمرينات دو گروه تجربي، آزمون هاي Y جهت ارزيابي تعادل پويا، پرش عمودي جهت سنجش توان انفجاري و پرش لي لي سه گام، جهش جانبي و جهش هشت با هدف ارزيابي عملكرد حركتي به عنوان پيش و پس آزمون انجام شد. براي تجزيه تحليل داده ها از آزمون آماري كواريانس با استفاده از نرم افزار SPSS-23 استفاده شد. يافته ها: در گروه پرش ميانگين (انحراف معيار) نمره تعادل Y از (5.4) 129 در پيش آزمون به (7.3) 139.7 در پس آزمون و در گروه پرش عمقي نيز از (6.3) 121.2 در پيش آزمون به (5.3) 130.5 در پس آزمون افزايش يافت (0.001 P). ميزان اثربخشي اين پروتكل تمرين در گروه پرش بيشتر از تمرينات پرش‌عمقي بود. در گروه پرش، ميانگين (انحراف معيار) نمره پرش عمودي از (4.3) 28.2 در پيش آزمون به (6.5) 37.8 و در گروه پرش عمقي نيز، از (4.0) 25.8 در پيش آزمون به (4.2) 40.4 در پس آزمون افزايش يافت (0.001 P). در پرش عمودي، تمرينات پرش‌عمقي نسبت به تمرينات پرش مؤثرتر بود. در گروه پرش ميانگين (انحراف معيار) نمره جهش جانبي از (7.7) 25 در پيش آزمون به (9.5) 41.6 در پس آزمون و در گروه پرش عمقي نيز از (4.8) 23.3 در پيش آزمون به (5.7) 36.1 در پس آزمون افزايش يافت (0.001 P). نمرات گروه گواه در پيش آزمون و پس آزمون تفاوتي نداشت. ميزان اثربخشي اين پروتكل تمرين در گروه پرش نسبت به گروه پرش‌عمقي بيشتر بود. نتيجه‌گيري: مطالعه نشان داد هشت هفته برنامه تمريني پلايومتريك در سطوح مختلف موجب بهبود تعادل، توان و عملكرد حركتي اندام تحتاني در دختران غيرورزشكار مبتلا به پيچ خوردگي مچ پا شد. تعادل و عملكرد حركتي اندام تحتاني در تمرينات پرش تأثير بيشتري نسبت به تمرينات پرش عمقي، و توان انفجاري با تمرينات پرش عمقي اثربخشي بيشتري نسبت يه تمرينات پرش داشت.