بهبود تخمين حجم زيست‌توده مناطق جنگلي ‌با استفاده از داده‌هاي راداري‌ و نوري سنجنده Sentinel و الگوريتم بهينه سازي ژنتيك (مطالعه موردي: مناطق جنگلي نور)

زيست توده جزء كليدي در چرخه كربن مي باشد، از اين رو ارزيابي دقيق آن به منظور مديريت جنگل و درك نقش آن در تغييرات آب و هوايي، اهميت بسياري دارد. امروزه استفاده از تكنيك هاي سنجش از دور با كمك داده هاي ميداني، تحولي شگرف را در برآورد زيست توده جنگل ها ايجاد كرده است. در اين تحقيق به منظور بهبود دقت برآورد زيست توده مناطق جنگلي، از ويژگي هاي مستخرج از تصاوير اپتيك سنجنده Sentinel-2 و داده هاي راداري Sentinel-1 و همچنين داده هاي ميداني مناطق جنگلي نور، استان مازندران كه نوع پوشش جنگلي آن، ممرز-بلوطستان است و همچنين شامل گونه هاي نادر از جمله درختان سفيد پلت مي باشد كه در اين مطالعه در چهار كلاس پوشش گياهي مخلوط، جنگل طبيعي، جنگل تخريب شده و ذخاير جنگلي مورد بررسي قرار گرفتند و روش بهينه سازي ژنتيك استفاده شده است. در اين راستا، جهت مدلسازي بين داده هاي زميني و ويژگي هاي راداري و نوري از روش رگرسيون خطي چند متغيره و رگرسيون ماشين بردار پشتيبان استفاده شده است. همچنين به منظور انتخاب ويژگي هاي بهينه مستخرج از تصاوير راداري و نوري از الگوريتم ژنتيك در طول فرآيند مدلسازي با استفاده از رگرسيون خطي چند متغيره استفاده شده است. ارزيابي نتايج نشان داد كه استفاده از روش رگرسيون چند متغيره منجر به نتايج دقيق تري نسبت به روش رگرسيون ماشين بردار پشتيبان در منطقه مورد مطالعه شده است. همچنين، ارزيابي نتايج حاصل از اعمال رگرسيون خطي چند متغيره نشان مي دهد كه استفاده از ويژگي هاي انتخاب شده مبتني بر الگوريتم ژنتيك، منجر به افزايش دقت ضريب تعيين R2 به ميزان 0.78، 0.87، 0.68، و 0.79 به ترتيب در كلاس هاي اول تا چهارم پوشش گياهي انتخابي شده است. لذا نتايج حاصل نشان دهنده اين است كه بكارگيري الگوريتم ژنتيك به همراه روش رگرسيون چند متغيره موجب بهبود دقت برآورد زيست توده در اين تحقيق شده است.