بهينه سازي مكاني پايگاه هاي امداد و نجات با رويكرد ارتقاء پوشش خدمات در محورهاي اصلي كشور

ايران كشوري است كه در طول تاريخ با انواع حوادث و سوانح طبيعي و غيرطبيعي مواجه بوده است. لزوم پاسخگويي موثر به حوادث و سوانح رخ داده در كشور، به دليل گستره جغرافيايي وسيع آن يكي از چالش هاي اساسي مديران بحران به شمار مي رود. برنامه ريزي براي به حداقل رساندن زمان پاسخگويي يكي از راهكارهايي است كه مي تواند به دليل حفظ زمان طلايي نجات در اين زمينه موثر باشد. در اين تحقيق پايگاه هاي امداد و نجات جمعيت هلال احمر به عنوان يكي از عناصر پاسخگويي به حوادث و سوانح كه داراي وظايف ذاتي و قانوني در مديريت بحران است، از نظر نحوه پوشش براساس زمان بهينه پاسخگويي مورد ارزيابي قرار گرفته است. هدف و نوآوري اين تحقيق شناسايي مناطق مناسب براي توسعه مراكز امداد و نجات و تعيين شعاع عملكردي پايگاه ها با در نظر گرفتن شاخص هاي توپوگرافي و محيط جغرافيايي منطقه در محورها و شبكه معابر مختلف و زمان رسيدن مراكز امدادي به محل مخاطره مي باشد، بدين منظور از روش تحليل شبكه اي، تصميم گيري چند معياره و الگوريتم بهينه سازي ازدحام ذرات (PSO) استفاده شد. هم چنين براي بهره مندي از آن به عنوان يك تحقيق كاربردي تمام شاخص هاي مورد نظر در دستورالعمل هاي ايجاد پايگاه امداد و نجات به صورت مكاني براي بهينه سازي مدل استفاده شده است. اعمال محدوديت ها و مطلوبيت هاي مكاني با استفاده از الگوريتم بهينه‌سازي ازدحام ذرات در بستر شبكه ارتباطي بين شهري اصلي كشور مورد ارزيابي قرار گرفته است. نتايج نشان مي دهد سطح راه هاي تحت پوشش خدمات امداد و نجات از 33.61 درصد در وضع موجود به 55.46 درصد ارتقاء يافته است.