تاثير پيش سقراطيان بر تفسير هايدگر متأخر از ماهيت زبان

همكلامي با متفكران پيش‌ازسقراطي و تأمل در اقوال به جاي‌مانده از ايشان تأثير فراواني بر انديشه‌ي هايدگر گذاشته است. هايدگر در بحث از حقيقت زبان به تجربه‌ي يونانيان از لوگوس بمنزله‌ي ذات زبان، نظر دارد. لوگوس كه مقام جمعِ نسب و روابط است، همچون فعلي است كه سبب ظهور هر آنچه هست مي‌گردد.به گفته هايدگر در نظر يونانيان وجود زبان به عنوان لوگوس تجلي مي كرد؛ اما تصور كنوني از زبان، از اين تجربه ي يوناني دور شده است. او معتقد است كه نزد متفكران پيش از سقراطي زبان خصلت مفهومي نداشته و ذات آن در مقام يك حقيقت وجودي، سبب آشكار شدن اشيا مي گردد. دردوران متاخر، هايدگر به ظهور آوري زبان را بيش از گذشته در نظر آورده است. در اين طريق مي گويد كه زبان آني است كه وجهي فعلي داشته و همواره روي مي دهد و از جانب خود سخن مي گويد. در اين دوران، زبان خانه ي وجود وخانه ي ذات انسان مي شود. زبان در مقام آشكاركننده گفت وجود است؛ گفتني كه پرده از اشيا و امور برداشته و همه را در نسبت با يكديگر گرد مي آورد.