پيوند سياست و طبيعت به مثابه يك تمهيد رتوريكال: تاملي در كتاب اول سياست ارسطو

روايت افلاطون از سرشت تربيتي فلسفه سياسي سقراطي، در نهايت به موضع سلبي او نسبت به شيوه زندگي سياسي منتهي مي‌گردد. در مقابل، ارسطو مي‌كوشد تا روايتي از فلسفه سياسي سقراطي به دست دهد كه در آن در عين تاكيد بر غرض نهايي سقراط، يعني دفاع از شيوه زندگي فلسفي در برابر شيوه‌هاي غيرفلسفي، زمينه براي دفاعي ايجابي از شيوه زندگي سياسي نيز لحاظ گردد. ما در اين مقاله مي‌كوشيم تا نشان دهيم كه نخستين گام ارسطو در اين مسير ضرورتاً دفاع از شيوه زندگي سياسي به مثابه شيوه‌اي طبيعي براي انسان است. ما در اينجا نشان مي‌دهيم كه طرح اين دعوي از سوي ارسطو كه «انسان بنا به طبيعت موجودي سياسي است»، خصلتي اساساً آيرونيك و به تعبيري خطابي دارد، و از سوي ديگر اين گزاره آيرونيك و خطابي، جزئي ضروري از تمهيد تربيتي بديلي است كه وي در كنار تمهيد تربيتي افلاطوني و به عنوان رقيب آن مطرح مي‌سازد. بنابراين مواجهه با پيچيدگي تعبير مد نظر ارسطو از اصطلاح «طبيعت»، به نوعي در كانون ملاحظات ما در اين مقاله قرار مي‌گيرد.