شناسايي ابعاد خودتوسعه‌اي كاركنان دانشگاه‌ها و رابطۀ آن با چابكي يادگيري (مورد: دانشگاه تهران)

پژوهش حاضر، با هدف شناسايي ابعاد خودتوسعه‌اي كاركنان دانشگاه‌ها و رابطۀ آن با چابكي يادگيري كاركنان دانشگاه تهران در پرديس علوم اجتماعي و رفتاري انجام شد. روش پژوهش آميختۀ اكتشافي بود. در بخش كيفي از فراتركيب استفاده شد كه با كمك مدل سندلوسكي و باروسو (2007)، از ميان 410 عنوان، 60 سند علمي-پژوهشي مرتبط تحليل و بيش از 410 كد باز شناسايي شدند. جامعۀ آماري پژوهش شامل كاركنان پرديس علوم اجتماعي و رفتاري دانشگاه تهران در سال 1401-1400 به تعداد 197 نفر بود. با نمونه‌گيري تصادفي ساده، 127 نفر از هفت دانشكده به‌عنوان نمونه انتخاب شدند. در بخش كيفي، از فيش فراتركيب و در بخش كمي از پرسشنامۀ محقق‌ساختۀ خودتوسعه‌اي كاركنان و چابكي يادگيري استفاده شد. نتايج حاكي از شناسايي چهار بعد شامل خودتوسعه‌اي روان‌شناختي، رفتاري، عاطفي و اخلاقي بود. با كمك مدل‌سازي ساختاري و با نرم‌افزار ليزرل 8/8 مدل اندازه‌گيري خودتوسعه‌اي ترسيم شد كه نشان داد مدل از برازش خوبي با داده‌ها برخوردار است. خودتوسعه‌اي با ضريب همبستگي 72/0 با چابكي يادگيري كاركنان ارتباط دارد. خودتوسعه‌اي روان‌شناختي نيز با ضريب 72/0، خودتوسعه‌اي عاطفي با ضريب 63/0، خودتوسعه‌اي رفتاري با ضريب 67/0 و خودتوسعه‌اي اخلاقي با ضريب 59/0 با چابكي يادگيري كاركنان رابطۀ معنادار داشته است. به‌طوركلي مي‌توان گفت خودتوسعه‌اي داراي چهار بعد كليدي است و تمامي مؤلفه‌هاي آن با چابكي يادگيري كاركنان رابطۀ مثبت و معنادار داشته است.