اثربخشي فرزندپروري مبتني بر طرحواره بر تاب‌آوري نوجوانان با مشكلات رفتاري

پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي فرزندپروري مبتني بر طرحواره بر تاب‌آوري نوجوانان با مشكلات رفتاري انجام گرفت. پژوهش از نظر هدف، كاربردي و از لحاظ نحوۀ گردآوري داده‌ها، از نوع پژوهش‌هاي نيمه‌آزمايشي با طرح دوگروهي و انتساب تصادفي با پيش‌آزمون-پس‌آزمون بود. جامعۀ آماري تحقيق شامل نوجوانان با مشكلات رفتاري دورۀ اول متوسطۀ شهر بجنورد در سال 1400-1399 بود. شركت‌كننده‌ها از ميان دانش‌آموزان دو مدرسۀ پسرانه و يك مدرسۀ دخترانه، بالاترين نمرۀ مشكلات رفتاري را در پرسشنامۀ مبتني بر تجربۀ آخنباخ فرم والدين (CBCL) كسب كردند و سپس در دو گروه 15 نفره به‌صورت تصادفي قرار گرفتند. به شركت‌كنندگان دو گروه قبل و بعد از اجراي برنامۀ مداخله، پرسشنامۀ تاب‌آوري كانر و ديويدسون (CD-RIS) به‌عنوان پيش‌آزمون و پس‌آزمون داده شد. تحليل داده‌ها با مدل آماري تحليل كوواريانس يك‌طرفه و به كمك SPSS-24 انجام شد. براساس نتايج تحقيق، ميزان 27/59 =F به‌دست‌آمده در سطح 01/0=P معني‌دار است كه مي‌توان مطرح كرد كه برنامۀ فرزندپروري مبتني بر طرحواره بر مؤلفۀ «تاب‌آوري» مؤثر است و ميزان شدت اثر 69/0 است كه بيانگر اثربخشي فراوان است. نتايج نشان مي‌دهد فرزندپروري مبتني بر طرحواره مي‌تواند تاب‌آوري را در افراد با مشكلات رفتاري افزايش دهد و آن‌ها را در برابر اتفاقات ناگوار زندگي توانمند سازد.