ارائۀ مدل وابستگي عامل-شريك در بررسي نقش خودشفقت‌ورزي بر سبك‌هاي حل تعارض متقابل زوجين

هدف اين پژوهش، بررسي نقش خودشفقت‌ورزي بر سبك‌هاي حل تعارض متقابل زوجين بود. طرح پژوهش، همبستگي چندمتغيري و از نوع مدلسازي وابستگي متقابل عامل-شريك بود. جامعۀ آماري تحقيق را كليۀ زوجين ساكن شهر تهران در سال 1399 تشكيل دادند. نمونۀ پژوهش 167 زوج (334 نفر) بودند كه به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند. ابزارهاي مورد استفاده، پرسشنامۀ سبك‌هاي حل تعارض (ROCI-II) و مقياس خودشفقت‌ورزي (SCS) بود. تحليل مقدماتي داده‌ها از طريق نرم‌افزار SPSS-23 انجام گرفت. سپس به‌منظور مطالعۀ تأثيرات متقابل ويژگي‌هاي همسران، از دستورالعمل روش مدلسازي وابستگي متقابل و نرم‌افزار R استفاده شد. اثر عامل در مدل اول نشان داد خودشفقت‌ورزي مردان مي‌تواند سبك‌هاي حل تعارض سازنده را در او به‌صورت مستقيم و معنادار پيش‌بيني كند. اما در زنان، قابليت اين پيش‌بيني را ندارد. همچنين در اثر عامل مدل دوم، خودشفقت‌ورزي قابليت پيش‌بيني سبك حل تعارض اجتناب همسران را نداشت. اثر عامل در مدل سوم نيز نشان داد خودشفقت‌ورزي مي‌تواند سبك حل تعارض سلطۀ همسران را به‌صورت معكوس و معنادار پيش‌بيني كند. اين نتايج نويدبخش آن است كه با ارتقاي مهارت خودشفقت‌ورزي حتي در يكي از همسران، مي‌توان انتظار داشت كه حل تعارض زوجين سازنده‌تر شود و رابطۀ آنان بهبود يابد.