تحليل پديدارشناسانه تجارب زيسته نوجوانان سازگار و ناسازگار از ادراك رابطه والد – فرزندي

هدف: از مهم‌ترين عوامل مؤثر در مشخصه‌هاي رواني و رفتاري نوجوانان، نحوۀ ادراك آنان از رابطه با والدين است. اين پژوهش كيفي با هدف تحليل پديدارشناسانه تجارب زيسته نوجوانان سازگار و ناسازگار از ادراك رابطه والد – فرزندي  انجام شد. روش: مشاركت‌كنندگان اين مطالعه از ميان نوجوانان گروه سني 13 الي 19 كه به شيوه مبتني بر هدف انتخاب شدند. روش تحقيق از نوع كيفي پديدارشناسي تفسيري بود. جمع‌آوري اطلاعات با استفاده از مصاحبه نيمه ساختاريافته انجام شد كه پس از مصاحبه با 20 نفر پاسخ‌هاي مشاركت‌كنندگان به اشباع رسيد. در اين مطالعه با استفاده از روش كدگذاري باز 115 كد مرتبط با اهداف پژوهش شناسايي شد. يافته‌ها: يافته‌ها نشان داد كه ادراك نوجوانان سازگار و ناسازگار از رابطۀ والد- فرزندي در 6 مضمون اصلي شناسايي شد. ادراكات منفي نسبت به خود، ادراكات منفي نسبت به والدين، و ادراكات منفي نسبت به تعاملات سه مضمون اصلي مربوط به نوجوانان ناسازگار و سه مضمون اصلي ديگر؛ ادراكات مثبت نسبت به خود، ادراكات مثبت نسبت به والدين، و ادراكات مثبت نسبت به تعاملات مربوط به نوجوانان سازگار استخراج شد. نتيجه‌گيري: نتايج نشان داد كه نوجوانان سازگار در رابطه با والدين ادراكات مثبت بيشتري نسبت به خود گزارش كردند و همچنين نسبت به والدين و ارتباط برقرار كردن و گفتگو با آن‌ها ديد مثبت‌تر و ثمربخش‌تري داشتند، در مقابل نوجوانان ناسازگار در تعامل با والدين هم خود ادراكي منفي را گزارش كردند.