تأثير سرمايه اجتماعي و سرمايه انساني بر آلودگي آب در استان هاي ايران

مقدمه و هدف: آب يكي از مهمترين و بنيادي‌ترين عوامل حيات موجودات زنده است از اين نظر جلوگيري از آلودگي آب نيز به همان نسبت مهم و مورد توجه مي‌باشد. عوامل آلوده كننده آب بسيار گوناگون‌اند كه شامل عوامل اقتصادي، فرهنگي و اجتماعي مي شود. هدف اين مقاله بررسي تاثير سرمايه اجتماعي و سرمايه انساني در كنار ساير متغيرهاي اقتصادي بر آلودگي آب در استان هاي ايران طي دوره زماني 1394-1386 مي باشد. مواد و روش ها: در اين راستا با استفاده از منطق فازي سرمايه اجتماعي در هريك از استان هاي كشور  برآورد گرديد كه نتيجه آن اختلاف چشم گيري را بين استان ها نشان داد. سپس با توجه به پويا بودن مدل از روش گشتاورهاي تعميم يافته استفاده گرديد. يافته ها: نتايج تجزيه و تحليل داده هاي تحقيق نشان داد كه ارتقاء سرمايه اجتماعي و سرمايه انساني تاثير معني داري بر كاهش آلودگي آب در استان هاي كشور دارند. آلودگي آب دوره قبل، صنعتي شدن، رشد اقتصادي و شهرنشيني تاثير معني داري بر افزايش آلودگي آب در استان هاي ايران دارند. همچنين مصرف كود شيميايي در زمين هاي كشاورزي نيز تاثير معني داري بر افزايش آلودگي آب دارد. بحث و نتيجه گيري: دولت مي تواند با برنامه ريزي در زمينه؛ افزايش تخصصص و بهبود كيفيت نيروي انساني، همچنين ارتقا آگاهي، جلب اعتماد و افزايش مشاركت مردم، كاهش فساد و ارتقاء شاخص هاي اقتصادي، انتشار آلودگي آب را كاهش دهد.