ارزيابي اثرات زيست محيطي گردشگري در توسعه پايدار روستايي(مورد مطالعه: مناطق روستايي شهرستان نمين)

رونق گردشگري در هر مكان جغرافيايي در كنار پيامدهاي مثبت و منفي اقتصادي، اجتماعي، اثرات زيست محيطي به همراه دارد كه در صورت ادامه يافتن آثار منفي گردشگري مي تواند خسارت هاي جبران ناپذيري را به بار آورد. پژوهش حاضر با هدف ارزيابي زيست محيطي اثرات گردشگري در توسعه پايدار مناطق روستايي شهرستان نمين انجام گرفته است. روش تحقيق در اين مطالعه از لحاظ هدف كاربردي و بر اساس ماهيت توصيفي- تحليلي است كه داده هاي آن براساس مطالعات ميداني گردآوري شده است. جامعه آماري تحقيق را 11روستاي گردشگري شهرستان نمين با 5471 نفر جمعيت تشكيل مي دهد. حجم نمونه بر اساس فرمول كوكران 98 نفر برآورد گردد كه به تناسب تعداد سرپرست خانوار موجود در هر روستا توزيع گرديد. جهت بررسي اثرات زيست محيطي گردشگري روستاهاي مورد مطالعه از 10 شاخص و 33 نماگر بر اساس مطالعات ساير محققين بهره گرفته شد. روايي صوري پرسشنامه توسط متخصصين مورد بررسي قرار گرفت و پايايي كل آن بر اساس آلفاي كرونباخ 0/88 برآورد گرديد، نتايج كلي پژوهش نشان داد كه از نظر پايداري روستاهاي مورد مطالعه با 0/44 امتياز در وضعيت پايداري متوسط قرار دارند. همچنين در ميان روستاهاي موردبررسي هيچ كدام از روستاها در وضعيت پايدار قرار ندارند، روستاهاي كله سر، ننه كران در وضعيت نسبتاً پايدار، روستاهاي آغبلاغ، محمودآباد، آلاديزگه و سوها در وضعيت پايداري متوسط، روستاهاي سعيدآباد، تازه كند، دودران و سلوط در وضعيت نسبتاً ناپايدار و روستاي خانكندي در وضعيت ناپايدار قرار دارد.