اثربخشي آموزش مهارت‌هاي زندگي بر انعطاف‌پذيري شناختي و كيفيت زندگي سالمندان مبتلا به ديابت نوع دو: يك مطالعه نيمه‌تجربي

زمينه و هدف: سلامت جسمي و رواني سالمندان مبتلا به ديابت نوع دو با انعطاف پذيري شناختي و كيفيت زندگي در آنان ارتباط دارد. لذا اين پژوهش با هدف تعيين اثربخشي آموزش مهارت هاي زندگي بر انعطاف پذيري شناختي و كيفيت زندگي سالمندان مبتلا به ديابت نوع دو انجام شد. مواد و روش ها: اين پژوهش نيمه تجربي با طرح پيش آزمون و پس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه پژوهش سالمندان مبتلا به ديابت نوع دو كانون جهان ديدگان شيراز (ايران) در سال 1401 بودند كه از ميان آن ها 30 نفر با شرايط ورود به پژوهش با روش نمونه گيري در دسترس انتخاب و با روش تصادفي ساده در گروه آزمون و كنترل (هر گروه 15 نفر) قرار گرفتند. سالمندان مبتلا به ديابت نوع دو با فرم جمعيت شناختي، پرسش نامه انعطاف پذيري شناختي و كيفيت زندگي مورد ارزيابي قرار گرفتند. گروه آزمون تحت مداخله 10 جلسه 75 دقيقه اي آموزش مهارت هاي زندگي قرار گرفت و گروه كنترل در ليست انتظار باقي ماند. داده ها با استفاده از آناليز كوواريانس چندمتغيره تجزيه و تحليل شد. يافته ها: نتايج نشان داد كه آموزش مهارت هاي زندگي تأثير معناداري بر افزايش ميانگين نمره انعطاف پذيري شناختي (F=15/69, p 0/001) و افزايش ميانگين نمره كيفيت زندگي (F=52/18, p 0/001) سالمندان مبتلا به ديابت نوع دو دارد. نتيجه گيري: مطالعه حاضر نشان داد كه آموزش مهارت هاي زندگي مي تواند منجر به افزايش انعطاف پذيري شناختي و كيفيت زندگي در سالمندان مبتلا به ديابت نوع دو گردد. لذا به كارگيري اين روش ساده، مفيد و كم هزينه توسط متخصصان بهداشت روان در سالمندان مبتلا به ديابت نوع دو پيشنهاد مي شود.