مقايسه مقادير اوج نيروهاي عكس‌العمل زمين قبل و بعد از خستگي در زنان با سابقه كوويد-۱۹ و زنان سالم طي راه‌رفتن: يك مطالعه نيمه‌تجربي

زمينه و هدف: خستگي ناشي از دويدن در افراد با سابقه ابتلاء به كوويد-19 به دليل تغييرات الكترومايوگرافي مي تواند منجر به تغيير نيروهاي عكس العمل زمين گردد. هدف از پژوهش حاضر مقايسه مقادير اوج نيروهاي عكس العمل زمين قبل و بعد از خستگي در زنان با سابقه كوويد-۱۹ در مقايسه با زنان سالم طي راه‌رفتن بود. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع نيمه تجربي بود. نمونه آماري پژوهش حاضر شامل 14 زن با سابقه ابتلاء به كوويد-19 و 14 زن سالم استان اردبيل در سال 1400 بود كه به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. افراد با سابقه ابتلاء به بيماري كوويد-19 داراي نتايج مثبت آزمايش كوويد-19 (Polymerase chain reaction; PCR) در زمان ابتلاء بودند. از صفحه نيروي برتك با نرخ نمونه برداري 1000 هرتز براي ثبت نيروي عكس العمل زمين طي راه‌رفتن استفاده شد. داده‌ها با استفاده از آزمون t دو نمونه مستقل تجزيه و تحليل شدند. يافته ها: نتايج نشان داد كه به لحاظ آماري تفاوت معني داري در مقادير تغييرات ميانگين پيش آزمون-پس آزمون بين زنان گروه سالم و كوويد-19 وجود نداشت (0/05 P). با وجود اين، مقادير اختلاف ميانگين پيش آزمون-پس آزمون متغير اوج نيروي خارجي عكس العمل زمين داراي اختلافي نزديك به سطح معني داري (0/055=P)، با ميزان اندازه اثر بالا (0/83=d) بود. نتيجه گيري: به نظر مي رسد كه عدم توانايي اعمال مكانيسم جبراني در حين ظهور خستگي در افراد مبتلا به كوويد-19 مي تواند زمينه اي اصلي براي بروز آسيب و كاهش ثبات مفاصل حين راه‌رفتن باشد.