اثر تمرينات در آب و تراباند بر دامنه فعاليت الكتريكي عضلات اندام تحتاني در افراد داراي پاي پرونيت طي راه‌رفتن: يك مطالعه كارآزمايي باليني

مقدمه: پاي پرونيت يكي از شايع ترين عارضه ‌هاي اندام تحتاني است؛ لذا هدف از مطالعه حاضر بررسي پروتكل تمريني در آب و تراباند بر دامنه فعاليت الكتريكي عضلات اندام تحتاني در افراد داراي پاي پرونيت طي راه‌رفتن بود. روش بررسي: پژوهش حاضر از نوع مطالعه كارآزمايي باليني بود كه به ‌صورت نيمه ‌تجربي و آزمايشگاهي اجرا شد. نمونه آماري پژوهش حاضر شامل 45 دانشجوي دانشگاه محقق اردبيلي كه داراي پاي پرونيت بودند، به‌صورت هدفمند انتخاب شدند و به‌طور مساوي و تصادفي در سه گروه جاي گرفتند. دامنه سني آزمودني ها 25 18 سال بود. فعاليت الكتريكي عضلات اندام تحتاني به‌وسيله دستگاه الكترومايوگرافي ثبت شد. داده ‌هاي الكترومايوگرافي با استفاده از برنامه بايومتريك ديتاليت تحليل شد. همچنين براي تحليل داده‌ها از آزمون تحليل واريانس با اندازه‌گيري تكراري و آزمون تعقيبي بونفروني به كمك نرم‌افزار SPSS version 16 در سطح معني داري P≤0.05 استفاده شد. نتايج: نتايج نشان داد كه اثر تعاملي زمان گروه فعاليت عضلات دوقلو داخلي (0/001=P) و نيمه وتري (0/046=P) در سه گروه تمرين در آب، تراباند و كنترل طي فاز برخورد پاشنه اختلاف معني ‌داري داشت؛ نتايج تست تعقيبي نشان داد كه فعاليت عضله دوقلو داخلي در پس‌ آزمون در مقايسه با پيش‌ آزمون در گروه تمرين در آب (0/001 P؛ 6/08 =d) و تراباند (0/001 P؛ 3/66 =d) به ترتيب 24/03 و 16/46 درصد افزايش معني داري داشت همچنين فعاليت عضله نيمه‌ وتري در پس آزمون در مقايسه با پيش آزمون در گروه تمرين در آب (0/041=P؛ 4/98 =d) و تراباند (0/048=P ؛ 4/76 =d) به‌ترتيب 21/06 و 19/01 درصد افزايش معني ‌داري داشت. نتيجه‌گيري: باتوجه‌به ميزان اندازه اثر به نظر مي ‌رسد كه تمرين در آب در مقايسه با تراباند اثرگذاري بهتري بر فعاليت دوقلو داخلي و نيمه‌ وتري داشته است.