مطالعه مرده‌زايي در تلاقي نابرابري‌هاي زمينه‌اي در ايران

اگرچه ايران به اهداف برنامه‌ي اقدام براي كاهش ميزان مرده‌زايي (۱۲ مرده‌زايي يا كمتر به ازاي ۱۰۰۰ تولد تا سال ۲۰۳۰) در سطح ملي دست يافته است، اما هنوز نابرابري‌هاي زمينه‌اي (اجتماعي اقتصادي و جغرافيايي) قابل توجهي در مرده‌زايي وجود دارد. هدف اين مطالعه تبيين تلاقي نابرابري‌هاي زمينه‌اي‌ در مرده‌زايي، با استفاده از رويكرد تلاقي است كه مك‌گيببون در زمينه حق دسترسي به مراقبت هاي بهداشتي، مطرح مي‌كند. در اين مطالعه از داده‌هاي سامانه ايمان وزرات بهداشت براي بازه‌ي زماني ۱۳۹۲ تا ۱۳۹۹ استفاده شده است. شاخص‌هاي استخراج شده از اين مطالعه نشان دادند مادراني كه همزمان چندين محروميت را تجربه مي‌كنند (مثل مادران غيرايرانيِ كه در منطقه‌ پنج جغرافيايي (شرق كشور) زايمان مي‌كنند، يا مادرانِ فاقد بيمه‌ي بالاي ۴۵ سال) در مقايسه با همتايان برخودار خود با شدت بيشتري مرده‌زايي را تجربه مي‌كنند. بر اساس نتايج بدست آمده، تلاقي سه حوزه‌ي تعيين كننده هاي اجتماعي سلامت (تحصيلات، نوع بيمارستان و نوع بيمه)، ايسم ها (مليت و سن مادر) و بستر جغرافيايي مكاني (شهري روستايي، منطقه‌ جغرافيايي محل‌زايمان) مي‌توانند با يكديگر هم‌افزايي ايجاد كنند و باعث شوند كه گروه‌هايي از مادران كه از آسيب‌پذيرترين اقشار جامعه هستند، بيشتر مورد نابرابري قرار گيرند. پيشنهادِ سياستيِ اين مطالعه، كاهش نابرابري در مرده‌زايي، با در نظر گرفتن تلاقي نابرابري‌ها، به جاي در نظرگرفتن محورهاي منفرد نابرابري است.