پيش بيني كيفيت زندگي بر اساس وظيفه‌شناسي با ميانجيگري سازگاري در نوجوانان بي سرپرست و بدسرپرست استان تهران

مقدمه: سازگاري فرايند پيوسته اي است كه طي آن تجربيات يادگيري اجتماعي شخص، موجب ارضاي نيازهاي رواني وي مي گردد. به نظر مي رسد، به وسيله وظيفه‌شناسي مي توان به ارضاي نيازها پرداخت و به كيفيت زندگي دست يافت. هدف پژوهش حاضر پيش بيني كيفيت زندگي بر اساس وظيفه‌شناسي با ميانجيگري سازگاري در نوجوانان بي سرپرست و بدسرپرست استان تهران بود. روش كار: روش پژوهش توصيفي - همبستگي و جامعه آماري پژوهش حاضر شامل نوجوانان بي سرپرست و بدسرپرست ساكن در مراكز شبه خانواده استان تهران به تعداد 1639 تن در سال 1398 بودند كه از ميان آن ها تعداد 258 تن به روش نمونه برداري در دسترس انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه جمعيت شناختي، پرسشنامه كيفيت زندگي سازمان جهاني بهداشت ، (World Health Organization Quality of Life Questionnaire) سياهه پنج عاملي نئو  (NEO Five-Factor Inventory) و سياهه سازگاري براي دانش آموزان مدرسه (Adjustment Inventory For School Students) بود. روايي ابزارها با استفاده از روايي محتوا به روش كيفي و پايايي به روش همساني دروني با محاسبه ضريب آلفا كرونباخ اندازه گيري شد. براي تحليل داده ها از نرم افزارهاي اس پي اس اس نسخه 24 و آموس نسخه  24 استفاده شد.يافته ها: ضريب مسير كل بين وظيفه‌شناسي و كيفيت زندگي (0.01 P، 0.157=β) مثبت و در سطح 0.01 معنادار بود. ضريب مسير مستقيم بين سازگاري و كيفيت زندگي (0.01 P، 0.258-=β) منفي و در سطح 0.01 معنادار بود. ضريب مسير مستقيم بين وظيفه‌شناسي و سازگاري (0.01 P، 0.342-=β) منفي و در سطح 0.01 معنادار بود. ضريب مسير غيرمستقيم بين وظيفه‌شناسي و كيفيت زندگي (0.05 P، 0.088=β) مثبت و در سطح 0.05 معنادار بود.نتيجه گيري: كيفيت زندگي بر اساس وظيفه‌شناسي با ميانجيگري سازگاري در نوجوانان بي سرپرست و بدسرپرست پيش بيني مي شود. به مربيان و معلمان پيشنهاد مي شود اصول وظيفه‌شناسي را در دروس و آموزش هاي كودكان و نوجوانان به ويژه نوجوانان بدسرپرست و بي سرپرست به منظور ارتقاي سازگاري و كيفيت زندگي شان بگنجانند.