روابط ساختاري بين ويژگي هاي شخصيت با پرخوري: نقش ميانجيگري سبك زندگي كار آمدي وزن در دانشجويان دانشگاه آزاد

مقدمه: رفتار خوردن و پرخوري در افراد و همين طور سبك زندگي كارآمدي وزن، تحت تأثير عوامل فردي و شخصيتي قرار دارد. هدف پژوهش حاضر تعيين روابط ساختاري بين ويژگيهاي شخصيت با پرخوري با ميانجيگري سبك زندگي كارآمدي وزن در دانشجويان دانشگاه آزاد بود.  روش كار: روش پژوهش حاضر توصيفي- همبستگي و جامعه آماري شامل تمام دانشجويان زن و مرد دانشگاه آزاد اسلامي واحد كرج در سال 1401 بود كه 357 تن به روش نمونه گيري غير تصادفي و در دسترس از ميان آن ها انتخاب شدند. براي جمع آوري داده ها از پرسشنامه جمعيت شناختي، «سياهه پنج عاملي نئو» (NEO Five-Factor Inventory)، «مقياس پرخوري» (Binge Eating Scale) و پرسشنامه سبك زندگي كارآمدي وزن (Weight Efficacy Lifestyle Questionnaire)  استفاده شد. روايي ابزارها با استفاده از روايي محتوا به روش كيفي و پايايي به روش همساني دروني با محاسبه ضريب آلفا كرونباخ اندازه گيري شد. تحليل داده¬هاي جمع اوري شده در نرم افزارهاي اس پي اس اس نسخه 24 و آموس نسخه 24 انجام شد. يافته ها: بين روان رنجورخويي(P=0.001, β=0.406) و وظيفه شناسي (P=0.008, β=0.332) و پرخوري همبستگي مستقيم و معنادار وجود دارد. بين سبك زندگي كارامدي وزن و پرخوري همبستگي مستقيم مثبت و معنادار وجود دارد (P=0.003, β=0.474). بين روان رنجورخويي و سبك زندگي كارامدي وزن همبستگي مستقيم منفي و معنادار وجود دارد (P=0.002, β=0.334). بين روان رنجورخويي با پرخوري با ميانجيگري سبك زندگي كارامدي وزن همبستگي غيرمستقيم منفي و معنادار وجود دارد (P=0.001, β=0.158).  نتيجه گيري: بين ويژگي شخصيت روان رنجورخويي با پرخوري با ميانجيگري سبك زندگي كارآمدي وزن روابط ساختاري وجود دارد. پيشنهاد مي شود در كنار رژيم غذايي به دچار اختلال پرخوري و اضافه وزن درمان هاي روانشناختي سبك زندگي كارامدي وزن نيز به آن ها ارائه شود.