آسيب‌شناسي توسعه دريامحور سواحل مكران با تاكيد بر اسناد بالادستي

توسعه دريامحور يكي از مهم‌ترين مفاهيم مطرح شده در چند دهه اخير است. در واقع توسعه دريامحور، راه ميان‌بر توسعه براي كشورهايي با سواحل دريايي است. ايران نيز يكي از كشورهاي دريايي است كه درياي مكران از مهم‌ترين مناطق دريايي آن است. در اين تحقيق با استفاده از روش توصيفي-تحليلي، توسعه دريامحور سواحل مكران با تاكيد بر اسناد بالادستي مورد آسيب‌شناسي قرار گرفته است. يافته‌هاي اين پژوهش مبين اين است كه سواحل مكران از منظر راهبردي، اقتصادي و لجستيكي، به‌ويژه در حوزه‌هاي مختلف توسعه دريامحور از قبيل حمل‌و‌نقل دريايي، انرژي، گردشگري دريايي و منابع غذايي دريايي، از اهميت و استعداد بالقوه بسيار زيادي برخوردار است. به طور كلي عدم‌توسعه اين منطقه به عدم‌سرمايه‌گذاري كارآمد و اثر‌بخش داخلي و خارجي برمي‌گردد كه خود نيز به دلايل متعدد سياسي، اقتصادي، فرهنگي، محيطي و البته حقوقي است. در بررسي دلايل حقوقي مي‌‌توان به عدم توجه اثربخش به مقوله توسعه دريامحور به صورت هنجاري، ساختاري و رفتاري، در اسناد بالادستي نظير برنامه‌هاي شش‌گانه توسعه اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي و ضعف در اجراي برخي قوانين و مقررات مرتبط با توسعه سواحل مكران اشاره كرد.  در نهايت به منظور تحقق توسعه دريامحور، ضروري است برخي اقدامات و الزامات داخلي از منظر هنجاري، ساختاري و رفتاري توسط دو قوه مقننه و مجريه، بخش خصوصي و نهادهاي غير‌دولتي صورت پذيرد. از منظر بين‌المللي نيز برخي اقدامات از جمله تعميق روابط دوستانه مابين ايران، كشورهاي حوزه خليج فارس، درياي عمان، اقيانوس هند و كشورهاي داراي فناوري هاي دريايي پيش رفته، از اهميت اساسي جهت تحقق توسعه دريامحور برخودار است.