اثربخشي آموزش خودمراقبتي به‌صورت غيرحضوري بر خودكارآمدي و كيفيت زندگي بيماران داراي استومي روده‌اي

زمينه و هدف زندگي با استومي موقت يا دائمي كيفيت زندگي افراد داراي استومي را تحت تأثير قرار داده و مستلزم افزايش خودكارآمدي بيماران براي مراقبت از خودشان است. آموزش، يكي از راه هاي افزايش كيفيت زندگي و خودمراقبتي افراد است. مطالعه حاضر با هدف تعيين اثربخشي آموزش خودمراقبتي به صورت غيرحضوري بر خودكارآمدي و كيفيت زندگي بيماران داراي استومي روده اي مراجعه كننده به بيمارستان هاي استان كرمانشاه در سال 1400 انجام شد. روش بررسي اين مطالعه نيمه تجربي با روش قبل و بعد، بر روي 61 بيمار داراي استومي روده اي انجام شد كه به روش نمونه گيري آسان از ارديبهشت تا تيرماه سال 1400 انتخاب شدند. مشاركت كنندگان ابتدا به پرسش نامه هاي خودكارآمدي و كيفيت زندگي وير و شربورن پاسخ دادند. سپس برنامه خودمراقبتي تدوين شده آموزش داده شد تا بر اساس آن خودمراقبتي را در منزل به كار گيرند و دو ماه بعد از اتمام مداخله، مجدداً پرسش نامه ها بين بيماران توزيع و تكميل شدند. براي تحليل داده ها از آزمون هاي تي زوجي، ويلكاكسون و نسخه 20 نرم افزار آماري SPSS استفاده شد. يافته ها ميانگين نمره كيفيت زندگي بيماران قبل از مداخله 16/53± 34/05 بود كه بعد از مداخله به 21/59 ± 49/63 رسيد و بر اساس آزمون آماري تي زوجي، اين تفاوت معنادار بود (0/001 P). بين ميانگين تمام ابعاد كيفيت زندگي بيماران به جز سلامت عمومي، قبل و بعد از مداخله تفاوت آماري معناداري وجود داشت (0/050 P). ميانگين نمره خودكارآمدي بيماران قبل از مداخله 4/57 ± 50/40 بود كه بعد از مداخله به 5/03 ± 51/18 رسيد و بر اساس آزمون آماري اين تفاوت معنادار بود (0/036=P). نتيجه گيري: يافته هاي پژوهش نشان داد آموزش خودمراقبتي غيرحضوري در بيماران داراي استومي روده اي بر ميزان خودكارآمدي و كيفيت زندگي آنان مؤثر است.