چكيده فارسي :
پيش‌تر (در مقالۀ «گنه كرد در بلخ آهنگري»)، با بررسي مقالاتي از كتاب خنياگري در باغ، در نقد ديدگاه‌هاي ديك ديويس در تاريخ‌نگاري ترجمۀ شعر و ادب كلاسيك پارسي سخن گفته و بحث دربارۀ تجارب عملي او را از ترجمۀ شعر كهن پارسي به مجالي ديگر موكول كرده بوديم. اينك، برآنيم تا مقالات ديگري را از او به بوتۀ نقد بگذاريم و اين بار، بر آراي گوناگون وي در ضرورت قرابت فكري مترجم با شاعر، جدال و مصالحۀ دائميِ صورت و محتوا، توجه هميشگي به معيارهاي عموماً فرهنگ‌وابستۀ زيبايي‌شناسي در گفتمان شعري، اهميت اصل ايجاز در برگردان شعر و ملاحظۀ افق انتظارات مخاطب در نظام مقصد نظر خواهيم داشت
