پيش‌بيني عوامل صميميت زوجين بر اساس پايبندي به اخلاق اسلامي همسران

No English title

هدف از پژوهش حاضر پيش‌بيني عوامل‌ صميميت بر اساس پايبندي به اخلاق اسلامي همسران است. روش ‌پژوهش توصيفي از نوع همبستگي، جامعه‌ آماري زوج‌هاي شهرستان بابلسر استان مازندران، حجم نمونه شامل 243 نفر (124 زن و 119 مرد) است كه به صورت نمونه‌گيري خوشه‌اي انتخاب شدند. شركت كنندگان به مقياس صميميت (تامپسون و واكر، 1983) و پرسشنامه پايبندي به اخلاق اسلامي همسران (نظري، 1394) پاسخ دادند. داده‌ها از طريق تحليل عامل (به منظور مشخص شدن عامل‌هاي صميميت) و تحليل مسير تجزيه و تحليل شدند. يافته‌ها نشان داد كه گويه‌هاي صميميت بر روي 3 عامل احساس‌هاي مثبت، به فكر هم بودن و يكي شدن داراي بارهاي عاملي معنادار هستند كه مي‌توانند 60 درصد از واريانس صمميت را تبيين نمايند. نتايج تحليل مسير نشان داد كه پايبندي به اخلاق اسلامي همسران مي‌تواند عوامل‌ صميميت يعني احساس‌هاي مثبت (78/0)، به فكر هم بودن (85/0) و يكي شدن (78/0) را به صورت معناداري پيش‌بيني نمايد. شاخص‌هاي برازش نشان داد كه مدل تحليل مسير از برازش قابل قبول برخوردار است.

No English abstract