اثربخشي درمان شناختي-رفتاري بر خودتنظيمي زناشويي و عدم تحمل ‎بلاتكليفي در زنان نابارور

سابقه و هدف: امروزه ناباروري يك نگراني عمده براي سلامت عمومي و يكي از مهم‌ترين بحران‌هاي دوران زندگي به شمار مي‌رود كه به مشكلات روانشناختي زيادي منجر مي‌شود. از آنجايي كه درمان شناختي-رفتاري بر توانمندسازي و آموزش به بيمار براي حل مشكلات تاكيد دارد، لذا اين مطالعه به منظور بررسي اثربخشي درمان شناختي- رفتاري بر خودتنظيمي زناشويي و عدم تحمل بلاتكليفي در زنان نابارور انجام شد.روش كار: اين مطالعه كارآزمايي باليني بر روي 30 نفر از زنان نابارور مراجعه كننده به  مركز نازايي شهرستان ساري در دو گروه 15 نفري آزمايش و كنترل انجام گرفت. درمان شناختي-رفتاري در 12جلسه 45دقيقه‎اي، هفته‌اي يك بار براي گروه آزمايش اجرا شد، در حاليكه گروه كنترل، درمان روتين را دريافت كردند. پس از دوره پيگيري، گروه كنترل هم تحت روان درماني قرار گرفتند. هر دو گروه پرسشنامه‌هاي خودتنظيمي زناشويي ويلسون و همكاران (2005) و عدم تحمل بلاتكليفي فريستون و همكاران (1994) را در پيش‎آزمون، پس‌آزمون و پيگيري (45 روز بعد از پس‌آزمون) تكميل كردند و مقايسه شدند.يافته‌ها: يافته‎ها نشان داد ميانگين نمرات به ترتيب در سه مرحله پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري دو زيرمقياس خودتنظيمي زناشويي درگروه آزمايش، براي زير مقياس خودنظم‌بخشي ارتباطي (6.273 ± 24.266)، (3.207 ± 41.000) و (3.899 ± 35.266) افزايش معناداري در پس‌آزمون و پيگيري نسبت به پيش‏آزمون داشت (0.05 P)و زير مقياس تكاپوي ارتباطي (5.094 ± 19.333)، (1.914 ± 8.666) و (2.449 ± 12.000) و همچنين عدم تحمل بلاتكليفي (9.302 ± 92.600)، (7.585 ± 67.400) و (10.975 ± 75.200) كاهش معني‌داري در پس‌آزمون و پيگيري نسبت به پيش‏آزمون داشتند. (0.05 P). نتيجه گيري: .نتايج مطالعه نشان داد كه درمان شناختي-رفتاري مي تواند يك مداخله اثربخش در بهبود خودتنظيمي زناشويي كاهش و عدم تحمل بلاتكليفي در زنان نابارور باشد.