اثربخشي آموزش حل مسئله برجهت گيري زندگي، عاطفه مثبت و منفي و درماندگي آموخته‌شده زوجين ناسازگار: طرح شبه آزمايشي

زمينه و هدف: پژوهش حاضر باهدف بررسي اثربخشي آموزش حل مسئله بر جهت گيري زندگي، عاطفه مثبت و منفي و درماندگي آموخته‌شده در زوجين ناسازگار شهرستان قائم‌شهر انجام شد. مواد و روش ها: روش پژوهش حاضر آزمايشي و طرح تحقيق شبه آزمايشي با گروه كنترل بود. جامعه آماري شامل كليه زوجين مراجعه‌كننده به مراكز مشاوره شهرستان قائم‌شهر در سال 1401 بود. 30 زوج به‌عنوان نمونه به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب و به‌صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل (هر گروه 15 نفر) گمارش شدند. سپس آزمودني‌هاي گروه آزمايش طي 8 جلسه 60 دقيقه‌اي آموزش حل مسئله را دريافت كردند. جهت جمع‌آوري داده‌ها از پرسشنامه‌هاي جهت‌گيري زندگي (شيير و كارور، 1994)، عاطفه مثبت و منفي (واتسون و همكاران، 1988) و درماندگي آموخته‌شده (كوينلس و نيلسون، 1988) در دو مرحله قبل و بعد از آموزش در هر دو گروه (آزمايش و كنترل) استفاده شد. يافته ها: نتايج تحليل از آزمون تحليل كواريانس نشان داد آموزش حل مسئله موجب بهبود خوش‌بيني در جهت‌گيري زندگي، افزايش عاطفه مثبت و كاهش درماندگي آموخته‌شده در گروه آزمايش‌شده است (0.05=p). نتيجه گيري: با توجه به يافته‌هاي پژوهش حاضر، در حوزه درمان و مشاوره زوجين ناسازگار، آموزش حل مسئله در جهت سازگاري زوجين و حل تعارضات آن‌ها؛ بسيار كارآمد و نويدبخش به نظر مي‌رسد.