بررسي داده بنياد مصلحت سياسي در انديشه امام خميني(ره) «مدلول، مرجع و مرجع تشخيص و غايت مصلحت»

هدف: تبيين «مصلحت سياسي» بر اساس مدل نظري مبتني بر انديشه امام خميني(ره) صورت گرفته و مي‌كوشد نشان دهد كه چگونه «مصلحت سياسي» مهم‌ترين مؤلفه تعيين كننده در سياست داخلي و خارجي جمهوري اسلامي است.روش‌شناسي پژوهش: با «روش داده بنياد» ابتدا از مكتوبات و بيانات امام(ره) همه واژه‌هايي كه دلالت صريح بر مفهوم مصلحت سياسي داشت استخراج گرديد و سپس در مدلي نظري در ارتباطي ساختاري ميان شرايط علي، زمينه‌اي، مداخله‌گر، راهبردها و پيامدها ارائه شد.يافته ‌ها: مطالعات در اين موضوع معمولاً در سطح بررسي تطبيقي فقهي باقيمانده و نتوانسته‌اند به راهبردهايي عملي براي تصميم‌گيري سياسي مبدل شوند. يافته‌هاي اين پژوهش نشان مي‌دهد كه امام خميني(ره) به دليل ابتناي نيابت ولايت فقيه بر شأن «سلطاني و سياسي» پيامبر اسلام(ص)، آن را واجد احكام سلطاني و حكومتي فراتر از فقه و احكام فرعي اسلام مي‌داند. بر اين اساس مصلحت به‌عنوان تكليفي الهي براي خروج از بن‌بست به‌مثابه راهي براي حل معضلات حكومت اسلامي به‌مثابه اهم احكام الهي بوده و رهبر جامعه اسلامي داراي اختيارات مشابه با پيامبر و اميرالمؤمنين در حكومت مي‌باشد و خود مرجع اصلي تشخيص مصالح جهان اسلام و نظام اسلامي هست.نتيجه‌ گيري: «مصلحت سياسي» از منظر امام خميني(ره) امري سيال بوده كه حسب تغييرات سياسي و اجتماعي مي‌تواند تغيير نمايد و بر هر امر ديگري در اسلام مقدم است. مرجع مصلحت، «نظام سياسي» است و غايت آن «حفظ نظام» مي‌باشد.