بررسي چالش ‌بي‌اعتمادي سياسي در دهه پنجم انقلاب اسلامي

هدف: بي‌اعتمادي سياسي يكي از بزرگترين چالش‌هاي رهبران سياسي بعد از پيروزي انقلاب‎ها مي‌باشد و انقلاب ‌اسلامي ايران نيز از اين قاعده مستثني نبوده و ممكن است دچار چنين چالشي گردد. از اين‌رو بررسي بي‌اعتمادي سياسي به‌عنوان چالشي تأثيرگذار بر آينده انقلاب اسلامي يكي از اهداف نويسندگان مقاله مي‌باشد. روش‌شناسي پژوهش: تحقيق حاضر با نگاهي تحليلي-توصيفي و با استناد به نظريه پيپا نوريس و شاخصه‌هاي حمايت از اجتماع سياسي، قانون اساسي، امور اجرايي، نهادها، كنشگران سياسي و رويكردهاي آسيب‌‌شناسانه و آينده‌پژوهي به بررسي بي‌اعتمادي سياسي مي‌پردازد. يافته ها: يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهند كه دو دسته عوامل دروني و بيروني از ناكارآمدي دولت‌ها و دولتمردان، عدم پاسخگويي و مسئوليت‌پذيري دولتمردان، بي‌تفاوتي سياسي مردم، افزايش فساد سياسي- اداري، توقعات فزاينده جوانان، كاناليزه نشدن خواسته‌ها از طريق نهادهاي مدني، تشديد دامنه جنگ‌هاي شناختي، توسعه فعاليت‌هاي فمنيستي در كشور، اندوليزه و بالكانيزه كشور و شبكه‌سازي براي مقابله با جمهوري اسلامي ايران و سناريوهاي طراحي شده از طريق جنگ‎هاي شناختي، ايدئولوژيك، اطلاعاتي، عمليات نظامي و غيره دشمنان انقلاب از مهم‌ترين عوامل ايجاد چالش بي‌اعتمادي سياسي در دهه پنجم انقلاب مي‌باشد. نتيجه‌گيري: نتايج تحقيق بيانگر آن است كه ارائه راهكارهاي اساسي اثربخش و تدوين راهبردهاي كارآمد، توجه عميق به بيانيه گام دوم انقلاب اسلامي، مديريت مؤثر، بهبود و اصلاح وضعيت معيشتي مردم، ارتقاء ميزان ثبات اقتصادي و مبارزه با فساد مالي، توزيع عادلانه ثروت، نظارت، موجب تحكيم و تقويت اعتماد سياسي ملت به نظام سياسي در دهه‌ پيش‌رو خواهد شد.