اثر 12 هفته تمرين‌هاي چندبخشي منتخب بر تعادل، انعطاف‌پذيري و ظرفيت عملكردي سالمندان مبتلا به سندرم شكنندگي

سابقه و هدف: يكي از شايع‌ترين مشكلات تندرستي جمعيت سالمندان سندرم شكنندگي است. پژوهش‌هاي اخير حاكي از آن است كه تمرين‌هاي چندبخشي ويژه سالمندي مي‌توانند سبب بهبود عملكرد جسماني سالمندان شوند. هدف اصلي اين مطالعه بررسي اثر يك دوره تمرين‌هاي چندبخشي منتخب بر تعادل، انعطاف‌پذيري و ظرفيت عملكردي سالمندان مبتلا به سندرم شكنندگي بود.روش كار: اين پژوهش از نوع تجربي و كاربردي است كه با طرح پيش‌آزمون- پس‌آزمون روي 20 سالمند مرد مبتلا به سندرم شكنندگي انجام شد. شركت‌كنندگان از مركز توانبخشي سالمندان شهر اصفهان به شكل تصادفي انتخاب و به دو گروه تجربي (10 نفر) و گروه كنترل (10نفر) تقسيم شدند. گروه تجربي در جلسه‌هاي تمرين‌هاي چندبخشي شركت كردند و گروه كنترل در زمان پژوهش فعاليت ورزشي خاصي نداشت و فعاليت‌هاي روزمره خود را انجام مي‌دادند. ظرفيت عملكردي آزمودني‌ها از طريق آزمون‌هاي استاندارد عملكردجسماني، دينامومتر دستي، جعبه انعطاف‌سنج، آزمون برخاستن و رفتن اندازه‌گيري شد. تحليل آماري و مقايسه ميانگين گروه‌ها با استفاده از آزمون تحليل كوواريانس انجام شد.يافته‌ها: ميانگين سني شركت‌كنندگان (سال9 ± 71/7) و در دامنه‌ سني 85-60 سال بود. پس از اجراي تمرين‌هاي چندبخشي تغييرهاي مشاهده شده در متغيرهاي تعادل ايستا (34/1درصد)، انعطاف‌پذيري (34/4 درصد) سرعت راه رفتن (17/2- درصد)، قدرت عضلات مچ دستي (23/5 درصد)، خطر افتادن (25/6- درصد)، و ظرفيت عملكردي به ميزان (24/6 درصد) بود و بهبودي معناداري نيز مشاهده شد (0/05 P)، اما در متغير وزن  تفاوت معنا‌داري بين گروه‌‌ها مشاهده نشد(0/05 P).نتيجه‌گيري: نتايج پژوهش حاضر ‌نشان داد كه تمرين‌هاي چندبخشي سبب بهبود ظرفيت عملكردي، تعادل، انعطاف‌پذيري، سرعت راه رفتن، قدرت عضلات دست، خطر سقوط و خستگي عمومي در سالمندان شكننده مي‌شود.