تأثير تمرين‌هاي هوازي و مكمل‌دهي ويتامين D3 و برهم‌كنش آنها بر مورفولوژي جزاير پانكراس و شاخص مقاومت به انسولين در رت‌هاي نر ديابتي نوع 2 القاء شده توسط رژيم پرچرب- استرپتوزوتوسين

سابقه و هدف: اختلال يا عملكرد نكردن جزاير پانكراس، عامل كليدي براي پيشرفت وضعيت ديابت است. با توجه به آثار مفيد تمرين هوازي و نقش محافظتي ويتامين D3 در كاهش اختلال‌هاي متابوليك ازجمله بيماري ديابت، هدف از مطالعه حاضر بررسي آثار تمرين‌هاي هوازي و مكمل ويتامين D3 و برهم‌كنش آنها بر مورفولوژي جزاير پانكراس و شاخص مقاومت به انسولين در رت هاي القاء شده به ديابت نوع 2 توسط رژيم پرچرب- استرپتوزوتوسين بود.روش كار: در اين مطالعه تجربي تعداد 40 سر موش صحرايي (رت) نر نژاد ويستار در اين آزمايش مورد مطالعه قرار گرفتند. تعداد هشت عدد به عنوان گروه كنترل نرمال (C) در نظر گرفته شد و با رژيم غذايي استاندارد تغذيه شدند. براي القاي ديابت نوع 2 ساير موش ها (32 رت) به مدت شش هفته تحت تجويز رژيم غذاي پر چرب (HFD) و سپس تزريق تك دوز داخل صفاقي استرپتوزوتوسين (STZ) 40 ميلي‌گرم به ازاي گيلوگرم وزن بدن قرار گرفتند. موش هاي ديابتي به چهار گروه مساوي: ديابتي (DC)، تمرين هوازي (DE)، مكمل دهي با ويتامين D3 (DD3)، تمرين‌هاي هوازي + مكمل دهي با ويتامين D3 (DD3E) تقسيم شدند. تمرين هوازي پنج بار در هفته و دويدن بر روي تردميل بود. مكمل ويتامين D3 يك بار در هر هفته به صورت تزريق داخل صفاقي به ميزان 10000 واحد بود. سطوح انسولين پلاسما و گلوكز ناشتا مورد سنجش قرار گرفت. تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از آزمون تحليل واريانس يك طرفه و تست تعقيبي بونفروني انجام شد. مقادير به صورت ميانگين ± انحراف معيار گزارش شده و سطح معنا‌داري (0.05 P) در نظر گرفته شد.يافته‌ها: ديابت نوع 2 منجر به كاهش تعداد و اندازه جزاير پانكراسي شد. هر دو مداخله تمرين و مكمل ويتامين D3 سطح و تعداد جزاير پانكراس را افزايش داد، در مقايسه با گروه ديابتي (16.0 ± 48.8) مقاومت به انسولين در هر سه گروه مداخله؛ DE (51/ 0± 99.3)، DD3 (32.0 ± 15.5) و DD3E (30.0 ± 80.3) كاهش معنا‌دار نشان ‌داد (0/0001 P). همچنين در گروه‌ مداخله DD3E، سطوح انسولين (03.0 ± 25.0) و گلوكز (58.26 ± 277.0) پلاسماي ناشتا در مقايسه با گروه DC به صورت معنا داري كمتر بود(0/0001 P).نتيجه‌گيري: به نظر مي‌رسد تمرين‌هاي هوازي و مكمل‌دهي ويتامين D3 و اثر تداخلي آنهادر موش‌هاي صحرايي ديابتي نوع 2 القاء شده توسط رژيم پرچرب-استرپتوزوتوسين سبب كاهش شاخص مقاومت به انسولين و افزايش اندازه و تعداد جزاير پانكراس مي‌شود.