بررسي و تحليل وضعيت معاصرسازي بناهاي معاصر (1320 الي 1345) در كلانشهر تهران

اهداف: در محلات تهران بناهاي مختلفي از دوران معاصر به‌جاي مانده است كه كاركردهاي اصلي خود را از دست داده‌ و متروكه‌ماندن و عدم استفاده مناسب از آن‌ها، موجب تخريب هرچه بيشتر آنها مي‌شود. امروزه بناهاي تاريخي ديگر نمي‌توانند مانند گذشته مورد استفاده قرار گيرند و با تغيير كاربري ابنيه تاريخي از مرگ حتمي، نجات مي‌يابند و مفهوم معاصرسازي تمامي اين دستاوردها را در نظر دارد. روش ها: در اين مطالعه محدوده زماني مربوط به خانه‌هاي سنتي واقع در محلات شهر تهران در دوره زماني 1320 الي 1345 ه.ش است كه اكثر خانه‌ها مربوط به هسته مركزي تهران و اطراف و همسايگي خيابان‌هاي انقلاب، وليعصر، كريم‌خان زند و غيره هستند.  تكنيك‌هاي مورد استفاده در روش كاربردي اين پژوهش به منظور معاصرسازي بناهاي تاريخي مدرن، تهيه و تكميل پرسشنامه، استفاده رويكرد مدل‌سازي ساختاري تفسيري (ISM) و تكنيك رگرسيون خطي است. يافته ها: از ميان 42 شاخص مورد مطالعه در پنج بعد كالبدي-ساختاري، ادراكي، عملكردي، اجتماعي-اقتصادي و طبيعي-زيست‌محيطي، شاخص‌هاي حفظ ساكنين قديمي، بهبود كيفيت مسكن، به‌كارگيري رنگ خاص، دسترسي آسان پياده و غيره شرايط كاملاً نامناسبي از نظر اصول معاصرسازي در سطح بناهاي تاريخي كلانشهر تهران ايفا مي‌كنند. نتيجه گيري: چهار شاخص اصالت محله و حس تعلق، به‌كارگيري شكل خاص، وجود فعاليت‌هاي ضروري و قابل‌شناسايي بودن فضاها نسبت به ساير شاخص‌هاي مورد مطالعه داراي بالاترين و بهترين كيفيت از نظرگاه نظريه معاصرسازي است و داراي شرايط متوسط روبه بالا از نظر امتياز به دست آمده هستند.