شناسايي مولفه هاي تأثيرپذيري سياست گذاري رسانه اي از داده هاي پارادايميك فضاي مجازي

اين مقاله با درك بدكاركردي رسانه‌هاي جريان اصلي در ايران پس از ظهور فضاي مجازي، اين پرسش را مطرح نموده است كه آيا در حوزه رسانه، پارادايم نويني ظاهر شده است كه الزامات سياست‌گذاري و برنامه‌ريزي رسانه‌اي را دستخوش تغيير نموده باشد؟ مفروض اين پژوهش اين است كه با آمدن فضاي مجازي، الگوواره ‌جديدي در سياست‌گذاري رسانه‌اي پديد آمده است كه همه رسانه‌ها را تحت تأثير قرار داده است، اما ابزارگرايي حجابي است براي ديدن آن. در اين پژوهش، از سه روش كتابخانه‌اي، پديدارشناسي و تحليل مضمون استفاده شده و با 25 كارشناس فعال رسانه در دو حوزه وسايل ارتباط جمعي و فضاي مجازي كه به روش نمونه‌گيري گلوله برفي انتخاب شده‌اند، مصاحبه عمقي صورت گرفته است. در يافته‌هاي تحقيق، با استخراج 64 درون مايه پارادايم حاكم بر فضاي مجازي نشان داده شده كه چگونه فضاي ارتباطي با گرامر جديد رسانه‌اي شامل غلبه حق‌مداري بر تكليف‌مداري، عبور از رسانه‌هاي ماكسيماليست و مطلق‌گرا، زيست چندمنبعي و روابط عمومي‌زدايي از خبر، حداقلي شدن ساختار رسانه با هدف چالاكي و افزايش برد و پايان استيلاي ساختارهاي هرمي شكل، تغيير رويكردهاي مديريت پيام، اينجايي و اكنوني شدن محتوا و تغييرخواهي و پاسخ‌طلبي مواجه شده است. نتايج پژوهش، ما را به اين شناخت مي‌رساند كه فضاي مجازي حاصل انباشت و تداوم تاريخي پارادايم زيستي رفرماسيون و انشعابات فكري ناشي از آن بويژه انسان‌محوري است. فضاي مجازي روي ساختار رسانه‌ها و شاخص‌هاي رقابت رسانه‌اي تأثيرات محسوسي داشته و اين تأثيرات پارادايميك، بازنگري در فهم ما از نظريات ارتباطي را ضروري كرده است.