الگوي روابط ساختاري يادگيري خودتنظيمي، هويت اخلاقي و هوش معنوي در دانش‌آموزان دورۀ متوسطۀ دوم

سابقه و هدف: تحولات جهاني، نبود اطمينان‌ محيطي و لزوم سازگاري با چالش‌هاي ناشي از آن نظام‌هاي آموزشي را به‌سمت تربيت فراگيراني سوق مي دهد كه صلاحيت‌هاي يادگيري مستقلانه و خودهدايت‌شده را دارند. پژوهش حاضر ضمن توجه به چنين چالش هايي، با هدف شناسايي الگوي روابط ساختاري يادگيري خودتنظيمي بر اساس هويت اخلاقي با ميانجيگري هوش معنوي در دانش‌آموزان مقطع متوسطۀ دوم انجام شده است. روش كار: اين پژوهش توصيفي از نوع همبستگي (معادلات ساختاري) است. جامعۀ آماري پژوهش تمامي دانش آموزان پسر دورۀ متوسطۀ دوم مشغول به تحصيل در مدارس دولتي شهر اردبيل بود. تعداد 250 نفر از اين افراد به‌شيوۀ نمونه‌گيري دردسترس انتخاب شدند و به‌صورت برخط به پرسش‌نامه‌هاي يادگيري خودتنظيمي، هوش معنوي و هويت اخلاقي پاسخ دادند. داده‌ها با استفاده از آزمون هاي آماري ضريب همبستگي پيرسون و الگو يابي معادلات ساختاري تحليل شد. در اين پژوهش همۀ موارد اخلاقي رعايت شده است و مؤلفان تضاد منافعي گزارش نكرده‌اند. يافته‌ها: نتايج نشان مي‌دهد كه نمرۀ كل هوش معنوي، هويت اخلاقي و مؤلفه هاي آنها با خودتنظيمي در يادگيري و همچنين، هوش معنوي با نمرۀ كل هويت اخلاقي و مؤلفه هاي آن ‌ارتباط مثبت و معناداري داشت (0.001 P) و فرضيۀ پژوهش مبني بر ارتباط بين متغيّرها و پيش‌بيني يادگيري خودتنظيمي بر اساس هويت اخلاقي با ميانجي گري هوش معنوي تأييد مي شود. نتيجه‌گيري: نتايج الگو يابي نشان مي دهد كه هويت اخلاقي داراي اثر مستقيم و غيرمستقيم -از طريق هوش معنوي- بر يادگيري خودتنظيمي است؛ از اين منظر توصيه مي‌شود ارتقاي معنويت و هويت اخلاقي فراگيران و عاملان آموزشي با استفاده از روش هاي فردي، بين فردي و موقعيتي مدنظر قرار گيرد و از آن طريق جنبه‌هاي شناختي، فراشناختي، رفتاري، انگيزشي و عاطفي يادگيري بهبود يابد.