واكسن‌هاي غيرفعال SARS-CoV-2: از بيم تا اميد

بدون شك واكسيناسيون يكي از موثرترين مداخلات براي كنترل بيماري‌هاي عفوني مانند همه‌گيري كنوني بيماري كوويد-19 (COVID-19) است. واكسن‌هاي ويروسي غير فعال سابقه و خطر بيماري افزايش‌يافته ناشي از واكسن را دارا هستند، كه ممكن است زماني رخ دهد كه آنتي‌بادي‌هاي توليد شده بدون اين‌كه قادر به خنثي‌سازي ويروس باشند به آنتي‌ژن‌هاي ويروسي متصل شوند. اين مسئله مي‌تواند باعث تشديد التهاب از طريق مكانيسم‌هاي توصيف شده براي ساير پاتوژن‌هاي تنفسي شود و منجر به سندرم زجر تنفسي حاد گردد. به نظر مي‌رسد از آن‌جايي كه ساختار و عملكرد گليكوپروتئين‌هاي سارس كروناويروس-2 (SARS-CoV-2) به خوبي شناخته شده است، سازندگان واكسن هنگام غير فعال كردن ويروس نهايت احتياط را به خرج مي‌دهند تا از غيرفعال شدن كامل و حفظ اپي‌توپ‌هاي ويروسي لازم براي القاي ايمني محافظتي اطمينان حاصل كنند. به نظر مي‌رسد تا زمان اطمينان از بي‌خطر بودن و اثربخشي واكسن‌هاي غير فعال، در استفاده از اين نوع واكسن‌ها در نوزادان و گروهي از كودكان با بيماري‌هاي زمينه‌اي احتياط لازم است و كودكان واكسينه شده با واكسن‌هاي غير فعال بايد به خوبي پايش گردند و هر گونه علائم بلافاصله گزارش شود.