وراثت‌پذيري ديابت نوع دو در خانواده‌هاي تهراني: مطالعه ژنتيك كارديومتابوليك تهران

هدف: ديابت نوع دو يك بيماري پيچيده و يكي از شايع‌ترين بيماري‌هاي غدد مي‌باشد كه ميزان تجمع خانوادگي و وراثت‌پذيري آن در كشور ايران نامعلوم است. هدف اين مطالعه، وراثت‌پذيري ديابت نوع دو در خانواده‌هاي تهراني (مطالعه ژنتيك كارديومتابوليك تهران) بود.مواد و روش‌ها: مطالعه حاضر شامل 1691 فرد ديابتي و 12050 فرد غيرديابتي از شركت‌كنندگان بالاي ۲۰ سال در مطالعه ژنتيك كارديومتابوليك تهران (Tehran Cardiometabolic Genetic Study, TCGS) مي‌باشند. در اين مطالعه تجمع خانوادگي، وراثت‌پذيري مبتني بر خانواده، و تحليل تفكيكي با استفاده از ابزارهاي S.A.G.E، gap، و  BGLR محاسبه شد. يافته‌ها: از 13741 فرد مورد مطالعه، 45 درصد زن و 55 درصد مرد در 2594 خانواده مجزا بودند. نتايج هم‌بستگي درون- خانوادگي نشان داد كه هم‌بستگي بالاتري در ميان خواهر-برادرها (0.14=ICCsister-sister، 0.16=ICCbrother-brother،  0.26=ICCbrother-sister) نسبت به مادر-فرزندي (0.13=ICCmother-offsprings) و پس از آن پدر-پسري (0.15=ICCfather-son) وجود داشت. هم‌چنين، نتايج رگرسيون لجستيك نشان داد كه شانس ابتلا (OR) به بيماري ديابت در افرادي كه حداقل يكي از والدين آن‌ها مبتلا به ديابت بود،  بيش‌تر بود (4.16=OR). ميزان وراثت‌پذيري حدود 65درصد (0.034=SE) محاسبه شد. بر اساس نتيجه تحليل تفكيكي، بيماري ديابت نوع دو از الگوي چند ژني تبعيت مي‌كرد. نتيجه‌گيري: وراثت‌پذيري بيماري ديابت نوع دو با الگوي چند ژني در جمعيت ايران بيش‌تر از ميانگين جهاني بود. بيماري ديابت نوع دو به طور يكسان به خواهر و برادر منتقل شده بود و از لحاظ سابقه خانوادگي، عامل ابتلاي والدين مهم‌ترين عامل خطر ابتلا به اين بيماري بود. نتيجه اين مطالعه نشان داد كه در سياست‌گذاري نظام سلامت بهتر است سطح پيشگيري را از سطح فردي به سطح خانواده در جامعه تغيير داد.