تاثير توانبخشي از راه دور بر مشاركت بيماران با آسيب طناب نخاعي: آناليز ثانويه يك كارآزمايي باليني

هدف: با توجه به اين‌ كه مشاركت، هدف اصلي توان ‌بخشي در بيماران با آسيب نخاعي است، توزيع خدمات از طريق توان‌بخشي از راه دور در بيش‌تر اين بيماران كه به دليل موانع محيطي از دسترسي به كلينيك‌هاي درماني محروم هستند، مفيد خواهد بود. از اين‌رو، هدف از تحقيق حاضر بررسي تاثير مداخلات از راه دور توان‌بخشي متمركز بر آموزش تكنيك‌هاي انتقال و تحرك با ويلچر بر سطح مشاركت بيماران با آسيب‌هاي نخاعي بود. مواد و روش‌ها: در يك كارآزمايي باليني تصادفي كنترل شده يك سويه كور، بيماران با آسيب نخاعي به روش تصادفي در دو گروه مداخله و كنترل قرار گرفتند. گروه مداخله درمان گروهي و آنلاين در 4 جلسه طي 4 هفته متوالي دريافت كرد كه در هر هفته دو جلسه دو ساعته برگزار گرديد. گروه كنترل درماني دريافت نكرد. مقياس كارايي صندلي چرخ‌دار قبل و بعد از مداخله توسط شركت‌كنندگان تكميل شد. مقياس كارايي صندلي چرخ‌دار داراي دو بخش بوده كه بخش اول شامل مصاحبه نيمه ساختار يافته است كه مراجع اهداف خود را بر اساس مشاركت در منزل (سوال 1) و در محيط جامعه يا خارج از منزل (سوال 2) مشخص مي‌كند. سپس مراجع ميزان اهميت هر هدف و ميزان رضايت كنوني خود از عملكرد در اين فعاليت را نمره‌دهي مي‌نمايد و در بخش دوم سوالات ساختار‌يافته در خصوص راحتي، رضايت از وضعيت نشستن و آسيب پوستي پرسيده مي‌شود. يافته‌ها: 44 بيمار با آسيب نخاعي سطح پاراپلژيك در گروه مداخله با ميانگين سني 34.09 و انحراف معيار 8.19 و كنترل با ميانگين سني 35.50 و انحراف معيار 8.70 شركت كردند كه ميانگين همه نمرات در شركت‌كنندگان گروه مداخله، تفاوتي معنادار (P 0.001) داشت. به جز نمره مربوط به ميزان راحتي حين نشستن روي ويلچر (0.1=P) و نمرات مشاركت در منزل {(0.23=P) (0.11=P)}، نتايج حاصل از مقايسه در بين دو گروه نيز تغييرات معنادار را (P 0.001) نشان داد. نتيجه‌گيري: بر اساس نتايج به دست آمده، مداخلات توان‌بخشي از راه دور بر سطح مشاركت بيماران با آسيب نخاعي موثر بود. هم‌چنين نتايج نشان داد كه اين مداخلات بر سطح رضايت شركت‌كنندگان از مشاركت در فعاليت‌هاي روزمره‌اشان نيز تاثيرگذار بوده است.