تاثير خواب و بيداري بر تثبيت حافظه حركتي پنهان درجوانان، ميانسالان و سالمندان

هدف: هدف تحقيق حاضر مقايسه تأثير خواب و بيداري بر تثبيت مبتني بر ارتقاء حافظه پنهان حركتي جوانان، ميانسالان و سالمندان بود. مواد و روش‌ها: نمونه آماري را 120 داوطلب (جوان، ميانسال و سالمند) سالم و راست‌دست (40 نفر از هر گروه) شهر تهران تشكيل دادند. گروه‌ها به صورت در دسترس انتخاب و به طور تصادفي در شش گروه آزمايشي حافظه حركتي پنهان جوانان، ميانسالان و سالمندان با فاصله دوازده ساعت صبح (بدون خواب شبانه) و عصر (با خواب شبانه) تقسيم شدند. پژوهش شامل مراحل پيش‌آزمون، اكتساب و يادداري بود. تكليف زمان عكس‌العمل زنجيره‌اي متناوب با ارائه توالي‌هاي تكراري و تصادفي به صورت يك در ميان، در تحقيق حاضر مورد استفاده قرار گرفت. يافته‌ها: يافته‌هاي تحليل واريانس با اندازه‌هاي تكراري در مرحله اكتساب نشان داد تمرين باعث افزايش ميانگين تفاوت زمان عكس‌العمل توالي تصادفي و تكراري در ايپوك پنجم شده بود. در مرحله يادداري اثر اصلي ايپوك تمريني و اثر تعاملي گروه در ايپوك تمريني معني‌دار بود (P 0.05) و هر شش گروه در ايپوك آزمون يادداري عملكرد بهتري نسبت به ايپوك پنجم در مرحله اكتساب داشتند. نتايج آزمون تعقيبي دانكن نشان داد گروه‌هاي جوان، ميانسال و سالمند با فاصله آزمون يادداري 12 ساعت، عملكرد بهتري در زمان عكس‌العمل نسبت به جلسه تمرين داشتند. نتيجه‌گيري: به طور كلي خواب شبانه با اجراي آزمون يادداري 12ساعت بعد از جلسه اكتساب مهارت، فرايند تحكيم مبتني بر ارتقاء حافظه پنهان حركتي را به ترتيب در گروه‌هاي جوان، ميانسال و سالمند تسهيل مي‌كند.