شايستگي هاي مدرسان آموزش پزشكي در آموزش مبتني بر شبيه‌سازي: يك مطالعه فنومنولوژي توصيفي

مقدمه: آموزش مبتني بر شبيه سازي روشي براي ايجاد تجربه آموزشي بدون قرارگيري در يك محيط واقعي است. در سال هاي اخير اين نوع آموزش با توجه به مبحث ايمني بيمار جزء اولويت هاي آموزش پزشكي قرار گرفته است. در اين بين در كنار مزايا و نواقصات آموزش مبتني بر شبيه سازي، پرداختن به موضوع شايستگي مدرسان آموزش مبتني بر شبيه سازي نيز حائز اهميت است؛ بنابراين، هدف پژوهش حاضر شناسايي مؤلفه هاي شايستگي مدرسان آموزش پزشكي در زمينه آموزش مبتني بر شبيه سازي است.روش ها: پژوهش حاضر با بهره گيري از روش تحقيق كيفي از نوع پديدارشناسي و مصاحبه نيمه ساختاريافته با نمونه منتخب هدفمند اساتيد آموزش پزشكي و با تعريف معيارهاي ورود به پژوهش به تعداد 8 نفر از آبان الي اسفند 1401 انجام شد. مصاحبه ها با استفاده از روش كدگذاري 7 مرحله اي كلايزي تحليل و سپس مفاهيم شناسايي شده با استفاده از نرم افزار MAXQDA كدگذاري شدند.يافته ها: پس از تجزيه و تحليل داده ها 115 كد اوليه، 18 مضمون فرعي و 4 مضمون اصلي شامل شايستگي فردي (خودراهبري و نگرش مدرس)، شايستگي شناخت حرفه اي (توسعه حرفه اي و مهارت طراحي آموزشي)، شايستگي مهارت حرفه اي (توانايي مشاركت و همكاري و مهارت استفاده هدفمند از شبيه سازي) و شايستگي ارزيابي (مهارت ارزيابي و بهسازي مداوم) بدست آمد.نتيجه گيري: مدرسان آموزش پزشكي براي موفقيت در آموزش مبتني بر شبيه سازي نياز به توانمند شدن دارند؛ بنابراين مي توان با استفاده از شاخص هاي شناسايي شده در اين پژوهش اقدام به توانمندي مدرسان نمود.