ديجيتالي شدن و آينده نظارت دولت؛ تاثير ديجيتالي شدن بر عملكرد نظارتي دولت در جمهوري اسلامي ايران از نگاه نخبگان

هدف؛ هدف مقاله شناسايي اثرات (مثبت يا منفي) تحول ديجيتال بر دولت در جمهوري اسلامي است. پرسش اصلي پژوهش اين است كه ديجيتالي شدن چه تاثيراتي بر عملكرد نظارتي دولت خواهد داشت؟ با توجه به گستردگي دامنه بحث، پژوهش حاضر بر بعد نظارتي دولت متمركز است. روش؛ پژوهش از نوع كيفي و براساس روش گراندد تئوري است. دادهاي بخش مباني و نظري، به روش اسنادي گرداوري شده است؛ براي ارزيابي داده‌هاي گردآوري شده و انطباق آنها با دولت در ايران، از تكنيك مصاحبه نيمه ساخت‌يافته با جامعه نمونه‌ متشكل از استادان، متخصصان و شاغلان حوزه‌هاي مرتبط نيز به استفاده شده است. داده‌هاي گرداوري شده از مصاحبه ها نيز از طريق كدگذاري سه مرحله ايِ پژوهش هاي كيفي، تجزيه و تحليل شده‌اند. يافته‌ها؛ يافته‌هاي پژوهش نشان داد ديجيتالي شدن تاثيرات عميقِ مثبت و منفي و در ابعاد مختلف بر عملكرد نظارتي دولت در ايران خواهد داشت. مانند گسترش قلمرو و كيفيت نظارت بر مردم، ايجاد دغدغه در ميان جامعه، تحديد حريم خصوصي و بروز رقيبان جديد براي دولت. نتيجه‌گيري : نتايج نشان داد بكارگيري فناوري ديجيتال در بعد نظارتي نقشي حياتي در تامين امنيت كشوري به وسعت ايران دارد. همچنين ارتقاء توان نظارتي ديجيتال دولت، از سويي مستلزم تسهيل فعاليت شهروندان در فضاي مجازي و از سوي ديگر نيازمند ايجاد ساختارهاي قانوني براي دسترسي به داده هاست؛ و در نهايت با توجه وضعيت جامعه، جلب اعتماد مردم از طريق تدوين ساختارهاي قانوني، اصل لازم و بنيادي در نظارت و بهره‌گيري دولت از داده‌هاي گردآوري شده است.