كوپليمرشدن كوئورديناسيوني مونومرهاي قطبي با اولفين‌ها: بررسي مشكلات و راه حل‌ها

كوپليمرشدن كنترل شده مونومرهاي قطبي با كاتاليزگرهاي كوئورديناسيوني از مهم ترين چالش هاي دانشگاه و صنعت است. مونومرهاي قطبي داراي دو حالت‌ كوئورديناسيوني مختلف σ و π هستند. در صورتي كه كمپلكس كوئورديناسيوني σ تشكيل شود، مركز فعال بسته (يا مسموم) مي شود. براي جاي گذاري صحيح، ابتدا بايد مونومر در حالت π به مركز فلزي متصل شود. نحوه ورود كومونومر قطبي به زنجير پليمر در حال رشد از مهم ترين عوامل اثرگذار بر رفتار كاتاليزگر است. در مواردي برهم كنش گروه قطبي و مركز فلزي به مسموميت برگشت ناپذير كاتاليزگر منجر مي شود. در ساير موارد اگرچه وجود كومونومر قطبي سبب كاهش فعاليت كاتاليزگر مي شود، اما موجب توقف پليمرشدن نمي شود و فرايند با سرعت كم ادامه مي يابد. يكي ديگر از مسائل مهم در كوپليمرشدن كوئورديناسيوني، درصد كم ورود كومونومر به زنجير است. درواقع ممكن است مونومرهاي قطبي نسبت به غيرقطبي تمايل كمتري براي شركت در واكنش داشته باشند و بيشتر هوموپليمر تشكيل شود. طي فرايند پليمرشدن ممكن است مجموعه اي از واكنش هاي جانبي رخ دهد كه به توليد محصولات خنثي از نظر كاتاليزي و كاهش فعاليت كاتاليزگر استفاده شده منجر شود. در اين ميان كومونومرهاي قطبي مي توانند با انجام واكنش هاي جانبي موجب غيرفعال شدن برگشت ناپذير كاتاليزگر شوند. يكي ديگر از مشكلاتي كه هنگام كوپليمرشدن اولفين هاي غيرقطبي با مونومر قطبي بايد مراقب آن بود، انجام پليمرشدن به روشي غير از روش كوئورديناسيوني است كه سبب توليد محصولات كاملا متفاوتي مي شود. در اين مقاله، چند راهبرد مهم به منظور غلبه بر مشكلات موجود در كوپليمرشدن كوئورديناسيوني بررسي شده است.