پلي ‌اتيلن در صنعت بسته ‌بندي مواد غذايي: 3- استفاده از تركيبات آميني ممانعت‌ شده فضايي در پايدارسازي نوري

پلي ‌اتيلن يكي از پليمرهاي پرمصرف در صنعت بسته‌بندي مواد غذايي است. انواع مختلف پلي‌اتيلن‌ به دليل تنوع ساختاري زياد، قيمت كم، فرايندپذيري آسان و انعطاف‌پذيري در طراحي و معماري زنجير‌ها و تأثير آن بر كنترل خواص مهندسي پليمر، آن‌ها را به يكي از مهم‌ترين گزينه‌ها در ساخت بسته‌بندي‌هاي پليمري مواد غذايي تبديل كرده است. مصرف زياد پلي‌اتيلن در محيط آزاد سبب شده است تا به منظور افزايش زمان كاربري، فرايند پايدارسازي آن در برابر امواج نوري به عنوان عامل اصلي تخريب در محيط آزاد اهميت يابد. اين مسئله، لزوم افزايش پايداري اين پليمر را در برابر تخريب نوري نشان مي‌دهد. سه روش كلي بهبود پايداري پليمرها در برابر تخريب نوري عبارتند از: مسدودكردن يا ممانعت از برخورد تابش با پليمر (به طور عمده تابش فرابنفش)، استفاده از مواد افزودني جاذب امواج و آن هايي كه گونه‌هاي واكنش تخريب يا واسطه‌ها را در پليمر غيرفعال مي‌كنند. در دهه‌هاي گذشته، پيشرفت‌هاي فراواني در زمينه استفاده از تركيبات آميني ممانعت شده و مشتفات آن‌ها به منظور افزايش پايداري نوري پليمرها انجام گرفته است. اين تركيبات به طور كلي در چهار دسته مختلف به منظور بهبود عملكرد پايداري نوري پليمرها معرفي شدند كه با سازوكارهاي مختلف از قبيل كاهش و ازبين بردن هيدروپراكسيدها، يون‌هاي واسطه، فرونشاني حالت برانگيخته و ممانعت از وقوع واكنش‌هاي نوري، پليمرها را دربرابر تابش فرابنفش محافظت مي‌كنند. در ادامه پس از معرفي اين مواد و سازوكارهاي اثربخشي آن‌ها، روش‌هاي مختلف براي بهبود سازگاري پايدارساز‌هاي آميني با بستر پلي‌اتيلني مرور مي شود.